Wie is Maaike?
Vrouw
Maaike (21) heeft een appartement, een leuke fulltime baan en een kat. Alles waar ze toen zij veertien was van droomde. Op die leeftijd kwam ze voor het eerst op een groep terecht, omdat zij niet meer bij haar moeder kon blijven. Haar moeder had een andere kijk op dingen en Maaike zette zich hier tegen af en ze kreeg in diezelfde tijd steeds meer last van mentale problemen. In de zes jaar daarna verhuisde ze twaalf keer. Van plek naar plek naar plek naar plek. Als ze ergens aan kwam wist ze meestal niet precies hoe lang ze er kon blijven, alleen dat het maximaal een jaar zou zijn. Maaike maakte makkelijker vrienden op de groepen dan op school, omdat de meiden op de groep haar vaak beter snapten. Met hen maakte ze wandelingetjes buiten of speelde ze een spelletje, ‘om te vergeten dat ze eigenlijk in een gekkenhuis zat’. Op de groepen maakte ze ook dingen mee die ze liever niet mee had willen maken; ze zag veel agressie en zelfbeschadiging en ze vond het moeilijk om zich op elke nieuwe groep weer aan te passen.
Toen Maaike zeventien was kon zij een tijdje bij haar vader wonen, maar daar voelde zij dat alle vrijheid die hij haar gaf, niet was wat zij toen nodig had. Ze ging naar haar contactpersoon bij de gemeente en samen besloten zij dat begeleid wonen de beste optie was. Daar kon Maaike voor het eerst zelf aangeven hoe zij dingen wilde, in plaats van dat haar ouders dat in gesprek met instellingen voor haar bepaalden. Zo besloot Maaike op haar negentiende dat zij een tijdje opgenomen wilde worden, omdat ze zo depressief was dat ze haar bed bijna niet uitkwam. Die opname deed haar goed en nu woont ze al bijna een jaar op zichzelf. Rust, veiligheid en haar eigen regels zijn de belangrijkste dingen die haar eigen huis een thuis maken.
Maaike
Vrouw
21
Onthoud dat, hoe moeilijk de situatie ook is, dat hij weer voorbij gaat
‘Ik denk dat het ergens wel belangrijk is om te onthouden dat hoe moeilijk een situatie ook is, uiteindelijk gaat hij weer voorbij. En ik heb tot nu toe 100 procent van mijn slechte dagen overleefd, dus dat gaat in de toekomst ook wel goed komen. Om dat te onthouden. Want toen ik op groepen zat, was alles waar ik van droomde een fatsoenlijke baan met een leuk inkomen, een eigen huis en een kat. En ja, ik heb ondertussen alles bereikt waar ik van droomde.’
Maaike
Vrouw
21
Het allerergste gevoel is het gevoel dat niemand jou meer wil
‘Het dieptepunt voor mij was toen ik 6 maanden op een boerderij moest wonen. Daar had ik eigenlijk geen contact met de buitenwereld. Dus ik had geen computer of televisie of telefoon. Helemaal niks. En het was ook een geheime locatie, dus ik wist ook niet waar ik was. Daar had ik echt het gevoel van oké, niemand wil mij meer. Ze kunnen niks meer met mij. Dus hebben ze me maar hier gedumpt op een boerderij in de rimboe om geiten te melken. Dat was voor mij mentaal gezien en emotioneel gezien echt een dieptepunt. Dat ik echt zoiets had van oké, niemand wil me meer. Ik was daar toen dus een paar keer weggelopen en uiteindelijk was ik opgepakt door de politie. En toen heb ik ook echt huilend in die politieauto gezeten en toen heb ik gezegd van: “Ik wil niet meer, ik wil niet terug daarnaartoe. Ik ga blijven weglopen net zo lang tot jullie me niet meer vinden of je vindt me ergens dood in een gracht.” En op dat moment kon het me ook gewoon echt niet meer schelen als dat zo zou zijn.’
Maaike
Vrouw
21
Bij begeleid wonen luisteren begeleiders naar wat jij wilt
‘Dat was denk ik ook wel een ding waarom ik voor begeleid wonen heb gekozen, omdat de begeleiding vanaf dat moment echt gericht was op mij. Er werd geluisterd naar mij en naar wat ik wilde. En op heel veel groepen, werd niet echt geluisterd naar wat ik wilde, maar meer naar wat mijn ouders voor mij dachten dat het beste was. En aan de ene kant misschien wel logisch, maar aan de andere kant denk ik dat er in de jeugdzorg wel meer met jongeren gepraat moet worden. Want ook al ging het niet lekker met mij, ik was niet gek.’
Maaike
Vrouw
21
Het is belangrijk om je gevoel te volgen en hulp te zoeken
‘Toen ik van het internaat weg mocht ben ik even bij mijn vader gaan wonen, maar deels door de schulden die hij had en doordat papa gewoon heel veel werkte, merkte ik aan mijzelf dat dit niet goed voor mij was. Hoe graag ik in mijn hoofd ook bij mijn vader wilde blijven wonen in die tijd, wist ik qua gevoel wel van: dit is niet het goede voor mij. Dit is niet wat mij verder gaat brengen. Ik heb uiteindelijk wel gekozen om naar mijn gevoel te luisteren. Ik denk dat je in het algemeen heel goed weet wat wel of niet goed voor je is. En daarnaar luisteren is denk ik gewoon het belangrijkst. Toen ben ik dus naar de gemeente toegegaan. Toen had ik nog die vaste persoon van de gemeente die op de achtergrond met me meekeek en heb ik bij haar neergelegd van: dit werkt niet, dit gaat niet lukken zo. Toen samen met haar gekeken naar de opties. Uiteindelijk heb ik dus gekozen voor begeleid wonen via Neos.’
Maaike
Vrouw
21
In de tijd dat je van groep naar groep gaat, zou het fijn zijn om een vaste begeleider die je vertrouwt te hebben
‘Ja, ik heb wel een persoon van de gemeente gehad die op de achtergrond wel bezig is met waar je naartoe gaat en wat je gaat doen en zo, maar dat was meer heel zakelijk. Dat was meer van: oké, dit zijn je opties, whatever. Dus het was niet dat ik daar een heel goede band mee had of zo. Als ik gewoon een vaste begeleider had, net als de persoon die ik nu heb bijvoorbeeld, dat zou wel heel chill geweest zijn, ja.’
Maaike
Vrouw
21
Het is moeilijk om achteraf te bedenken of er dingen waren geweest die je meer thuis hadden kunnen laten voelen
‘Dat vind ik lastig, omdat ik denk dat mijn ouders, ondanks dat het echt niet altijd lekker is gegaan tussen ons, allebei op hun eigen manier het wel zo goed mogelijk voor mij hebben proberen te maken. Bijvoorbeeld echt zoiets heel kleins, mijn vader kwam toen ik voor het eerst naar een groep ging, de eerste dag met een klein knuffeltje om toch maar iets te hebben voor mij in mijn kamer vanuit hem zeg maar. Gewoon dat soort dingen. Dus ik denk dat ze wel altijd alles eraan hebben gedaan om het voor mij zo makkelijk te maken. Maar het was gewoon niet makkelijk. En dat is ook gewoon de realiteit. Het was gewoon een heel zware periode voor mij en iedereen.’
Maaike
Vrouw
21
Als je op een groep woont kun je je heel alleen voelen, maar je kunt er daar juist ook wel goed over praten
‘Deels voelde ik me wel heel erg alleen daar, omdat ik dus niet mijn vertrouwde mensen om me heen had. Maar deels ben je daar ook helemaal niet mee bezig. Want iedereen is eigenlijk meer een beetje in een overlevingsstand zeg maar. Ik heb me af en toe wel alleen gevoeld, maar juist daar kun je er goed over praten. Omdat andere mensen precies hetzelfde meemaken als jij. Dus daarin vind je elkaar ook wel.’
Maaike
Vrouw
21
Als je niet meer thuis woont kost het energie om aan jongeren die nog wel thuis wonen uit te leggen wat jouw situatie precies is, dat kan leiden tot roddels, maar die maken je eigenlijk ook niet uit
‘Ik schaamde me niet per se voor mijn situatie. Maar ik heb wel altijd het idee gehad, al helemaal op school, dat niemand het echt begreep. Omdat grotendeels iedereen natuurlijk gewoon bij zijn ouders woont als je 14, 15, 16 bent. Ik had ook nooit de energie om het echt volledig uit te leggen aan hen en ik had ook niet heel veel vrienden of zo in die tijd. Dus ik dacht ja, ik kan het wel aan random mensen uitleggen, maar wat heb je ermee te maken? Eigenlijk helemaal niks. Maar juist dat creëerde wel dat echt de gekste verhalen rondgingen op school. Mensen zeiden dat ik was gevlucht naar het buitenland met mijn vriendje. Er ging rond dat ik zelfmoord had proberen te plegen. Er ging rond dat ik in de gevangenis zat. Er gingen zo veel dingen rond dat ik dacht ja, weet je, lul allemaal maar lekker, jullie weten toch niet hoe het zit. Ik had gewoon de energie er ook niet voor om het zeg maar aan te gaan.’
Maaike
Vrouw
21
Als je steeds naar andere groepen gaat, moet je je steeds opnieuw aanpassen
‘Het is gewoon elke keer weer jezelf aanpassen. Overal is wel een beetje een soort van machtsverhouding onder de jongeren, waar je ook weer een beetje je plekje in moet vinden. En moet kijken van oké, hoe pas ik hier tussen? Ja, want jongeren kunnen op die leeftijd ook wel heel gemeen zijn. Dus het is constant jezelf weer aanpassen en opnieuw wennen. En eigenlijk tegen de tijd dat je alles een beetje hebt uitgevogeld en je plekje een beetje hebt gevonden ga je alweer naar de volgende.’
Maaike
Vrouw
21
Op een groep wonen is anders en er gebeuren heftige dingen
‘Je hebt heel de dag door mensen om je heen. Begeleiders die op je letten en die je vertellen wat je wel of niet moet doen. En je woont in een huis met vaak ongeveer acht jongeren, die ook allemaal problemen hebben. Dus er gebeurt gewoon heel veel. Ik heb heel veel best wel heftige dingen gezien bij andere jongeren, die je eigenlijk niet op zo’n jonge leeftijd zou moeten meemaken, vind ik. Heel veel issues met zelfbeschadiging. En op de gesloten inrichting waren heel veel problemen met agressie. Als iemand agressief wordt tegen anderen of tegen de begeleiding, dan wordt er op een knopje gedrukt en dan staan er binnen 2 minuten zeven mensen om je heen, die je naar de grond werken en naar de isolatiecel brengen.’
Nóg wijzer worden?
Vragen en antwoorden
Stel een vraag aan de redactie
Uw kunt uw vraag anoniem stellen. Gedeelde Ervaringen behoudt het recht uw vraag niet te publiceren en/of in behandeling te nemen.
Dit formulier is beveiligd met reCAPTCHA van Google | Privacy - Voorwaarden