Wie is Dean?

‘Mijn vrienden, waarvan ik dacht dat het me vrienden waren, hebben mij echt diep laten zitten. Sommigen zijn zelfs vreemd gegaan met mijn vriendinnen in die tijd. Dat was zo heftig, om dat meerdere keren te moeten ervaren. Ik vertrouwde niemand meer. Maar door te praten, krijg je toch op een vreemde manier een hele hechte band met mensen. Ik was ook meestal een luisterend oor. Dit heeft altijd in mijn karakter gezeten, omdat ik altijd mensen wil helpen. Als iemand een probleem heeft, dan luister ik altijd en probeer ik te helpen waar ik kan. Andersom deden ze dat gelukkig ook voor mij.’

‘In mijn wijk heerste er een cultuur waar je je zwakke kanten niet showt. Je moet je alleen maar sterk houden. Maar ja, daar schiet je niets mee op. Je wordt juist sterker als je praat. Anders gaat het later alleen maar weer terugkomen en dan krijg je misschien een depressie of word je dement, doordat je niet gepraat hebt over dit soort dingen. Sommige mensen worden letterlijk gek daardoor. Die verliezen letterlijk hun hersenen en dat is zonde.’

‘Kijk gewoon naar jezelf. Zoek gewoon dingen die jou afleiding kunnen geven, zodat je niet alleen maar op je kamertje blijft zitten en nog depressiever wordt. Want ja, die donkere tijd heb ik ook wel meegemaakt. Ga naar buiten en probeer contacten te leggen met nieuwe mensen, ook al heb je geen vertrouwen in mensen. Er zijn nog goede mensen op de wereld, dus zoek ze.’

‘Wees vooral niet te koppig. Dus probeer ook echt nieuwe dingen, want dat heb ik ook moeten doen. Juist door nieuwe dingen te proberen, dingen waar ik daarvoor nooit aan heb gedacht, is het veel beter met me gegaan. Bij Stichting Mara hebben we zelfs een gesprek gehad over dat ik ambassadeur mag worden van Opstap, een stichting die zwerfjongeren koppelt aan jonge vrijwilligers. Dat is ook een nieuwe uitdaging. Dat laat toch wel weer zien van: ook al begin je met niets, je kan toch wel wat worden.’

‘Als iemand me vraagt hoe het zo gelopen is, is dat altijd heel lastig om uit te leggen. Er zijn zoveel factoren die hebben meegespeeld waardoor ik ben waar ik nu ben. Het was heel vaak vallen en opstaan, maar ik heb ook reuze meevallers gehad op het juiste moment. Het Bouwdepot was zo’n grote meevaller voor mij. Zo zie je maar dat er altijd wel een oplossing is, hoe ruig je pad ook is.’

‘Ik ben ook bekeerd. Ik was evangelisch opgevoed en was dit ook, totdat ik naar een kerk in Pijnacker ging. Daar kwam ik erachter dat de priester zei dat het Jodendom en de Islam nep zijn. Ik voelde mij niet meer fijn in de kerk. Dit is niet waar ik in geloof. Op een gegeven moment ging ik meer onderzoek doen en alles wat ik dacht en waar ik in geloofde kwam terug in de Koran. Over mijn levenswijze en hoe ik over bepaalde dingen denk en alles. Voor mij was dit een teken. Na uitgebreid onderzoek te hebben gedaan heb ik de stap durven zetten om te bekeren. Kort daarna heb ik de Shahada uitgesproken en ben ik officieel moslim geworden. Sindsdien ging het ook echt veel beter met me. De rust die ik zocht, die heb ik in het geloof gevonden.’

‘Mijn begeleider wist dat ik werkloos was, maar hij heeft me toch een huis gegeven. Dat is een enorme kostenpost als je letterlijk geen geld hebt. Dit terwijl ze ook hadden kunnen zeggen van ja, hij is niet geschikt om die woning te krijgen, want dat was ik eigenlijk ook niet. Ik was ook heel erg bang om in die tijd een andere begeleider te vragen, want ik was bang dat ik er dan uitgetrapt zou worden of dat mijn begeleider me zou dwarszitten. Letterlijk overal waar ik kom, ben ik wel een keer uitgetrapt, school, thuis. Echt bijna overal.’

‘Vorig jaar deed ik dankzij stichting Mara mee aan een project van het Bouwdepot, en kreeg ik een jaar lang geld op bijstandsniveau zonder ervoor te hoeven werken. Het enige wat ik hoefde te doen was evaluatiegesprekken voeren met mijn begeleiders die ik tijdens dit traject kreeg toegewezen. Voor het uitgeven van dat geld heb ik doelen opgesteld: Mijn schulden aflossen, maar ook zorgen voor een koelkast, zorgen voor de belangrijke dingen en een beetje sparen voor de toekomst natuurlijk. In het begin heb ik overleefd met een elektrische koelbox, maar dat hou je niet lang vol. De producten gaan heel snel over de datum. Dus ik miste een koelkast en een gasfornuis. Ik heb ook een lange tijd niet kunnen koken en dat vond ik heel moeilijk. Nu ik eindelijk die dingen heb, voel ik me ook echt meer thuis.’

‘Als ik mijn mbo-diploma heb, dan weet ik wel honderd procent zeker dat ik safe zou kunnen zitten. Bij mijn vorige stages hebben ze zelfs gezegd dat ik aan het werk kan zodra ik mijn diploma heb. “Dan hebben wij een baan voor je klaar, je hoeft alleen maar te bellen en dan kan je hier werken,” zeiden ze.’