Wie is Harry?
Man
Harry (33) haalt voldoening uit zijn rol als huisvader van een zoon van drie en een bonusdochter van acht. Soms werkt hij een aantal dagen als maat op een schip, maar hij vindt het moeilijk om een vaste baan te vinden en te houden. Hij heeft geen diploma’s en een lang strafblad en de banen die hij vindt, raakt hij door concentratieproblemen snel weer kwijt. Hij is er met zijn hoofd vaak niet bij.
Zijn vriendin denkt dat hij een trauma heeft, maar zelf weet hij het niet. Hij weet alleen dat hij bang is om zichzelf teveel met het verleden te confronteren. Na een interview over zijn ervaringen in de jeugdzorg om een schadeclaim in te kunnen dienen, was hij twee dagen ziek. Harry leefde tot zijn elfde in een pleeggezin en tot een paar maanden voor zijn achttiende verjaardag in verschillende jeugdzorginstellingen. In die tijd was hij ervan overtuigd dat het zijn schuld was dat hij daar zat, ‘anders hadden ze mijn ouders wel in de gevangenis gegooid’.
Toen hij bij de laatste instelling moest vertrekken, kwam hij met een tas kleren op straat te staan. Hij had geen vrienden waar hij bij kon slapen. Hij kon alleen weleens een broodje eten bij de moeder van een van de jongens die hij uit een instelling kende, maar haar wilde hij eigenlijk niet opzadelen met zijn gedoe. Hij stal al zijn eten uit de supermarkt in het dorp en lag ’s nachts met een fles Berenburg in zijn slaapzak in een hoekje, uit de wind. Na vier maanden belde hij bij een organisatie aan die hij nog kende van zijn jeugdzorg tijd, omdat hij niet als een dakloze wilde eindigen. Deze organisatie hielp hem zo’n acht maanden later aan een huis en daar heeft hij eerst vierenhalf uur onder de douche gestaan.
Harry raadt anderen aan om te praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Die ook in de jeugdzorg hebben gezeten of op jonge leeftijd op straat hebben geleefd: ‘Om te weten dat je niet de enige bent en dat het niet jouw schuld was.’
Om de privacy van deze persoon te beschermen is gebruik gemaakt van een verzonnen naam. De werkelijke naam van Harry is bij de redactie bekend.
Harry
Man
33
Zonder diploma’s en met een strafblad is het moeilijk om een baan te vinden
‘Als je kijkt naar mensen van mijn leeftijd, dan hebben die een vaste baan, een koophuis, een auto, ze hebben hun hele leven op een rijtje. Ik ben 33 en ik ben nog steeds aan het aankloten. Een beetje het gevoel dat ik erachteraan sjouw. Mijn opleidingsniveau is niks. In groep 7 van de basisschool ben ik van school gegaan. Voor de rest heb ik nooit meer officiële schoolstof gehad. Ik heb dus geen diploma’s. Mijn strafblad is zó lang en mijn opleiding was zó kort, nou, succes om dan een baan te vinden.’
Harry
Man
33
Je kwetsbaar opstellen is een risico
‘Ik denk dat ik toen ik 19 was er meer aan had gehad. Als ik er nu over ga praten, dan heeft het zo weinig zin. En, waar je mee omgaat, raak je natuurlijk mee besmet. Dat kan voor mij een keiharde trigger zijn. Dat is voor mij gewoon niet goed. Bijna alle contacten die ik in de stad waar ik woon heb, heb ik allemaal aan de kant getrapt sinds ik mijn gezin heb nu. Ik wil niet riskeren dat zo meteen alles voor niks is geweest. Ik blijf liever gewoon thuis achter de televisie, dan weet ik tenminste zeker dat er niks gebeurt. Het voelt een beetje eenzaam, maar niet zo eenzaam als een slaapzakje onder een boom. Daar teken ik voor.’
Harry
Man
33
Erover praten is moeilijk
‘Ik praat er eigenlijk helemaal niet over. Nog steeds niet. Omdat ik mijzelf niet graag kwetsbaar opstel. Dan ga ik weer de clown uithangen. Dat is een soort van coping mechanisme wat ik ontwikkeld heb. Ik zou het anderen wel aanraden om te praten, omdat ik niemand gun hoe ik mezelf voel. Ongelukkig. Ik zou het niemand gunnen om het zo voor zichzelf te moeten houden. Het zou mooi zijn als je samen voor iets kan zorgen, in plaats van dat je denkt dat je altijd alles alleen moet doen.’
Harry
Man
33
Praat met anderen over je ervaring, zodat je weet dat je niet de enige bent en dat het niet jouw schuld is
‘Ik denk dat het belangrijk is dat er meer gesproken wordt. Dat mensen, weet ik veel, met elkaar kunnen delen of zo. Maar ook weten dat je niet alleen bent. Dat je niet de enige bent. Dat je niet zelf de schuld in je schoenen gaat schuiven van: ik ben een rotkind. Er zijn een heleboel mensen in Nederland die dit mee hebben gemaakt.’
Harry
Man
33
Zie de waarde van jezelf. Behoud jezelf, hoe moeilijk dat ook is
‘Ik kan wel gaan lopen janken in een hoekje, maar daar verandert het er niet van. Letterlijk janken in een hoekje. Ik heb in een hoekje gelegen met mijn slaapzak. Ik kan wachten en wachten tot er wat aan komt waaien, of je steekt gewoon je klauwen uit en je pakt wat je toekomt. Dat je de waarde van jezelf ziet. Ik denk vaak dat in dat soort groepen de eigenwaarde van kinderen compleet in de grond wordt getrapt, dat het gewoon niet meer bestaat. Jezelf behouden. Ondanks hoe moeilijk het soms ook is of lijkt.’
Harry
Man
33
Je moet je niet aanstellen en vechten voor wat je waard bent
‘Je moet je niet aanstellen en vechten voor wat je waard bent. Dat is het enige wat ik kan zeggen. Dat is de beste tip. Als jij niet voor jezelf zorgt, dan zorgt er niemand voor je en de wereld draait gewoon door als jij er niet bent. Dus je handen omhoog en vechten voor wat je waard bent.’
Harry
Man
33
De isoleercel is een verschrikkelijke ervaring
‘Van de keren dat ik zelf in de separeer ben geflikkerd, daar ben ik flink van van slag geweest. Het was zo erg, dat ik laatst, toen ik een interview had voor de schadevergoeding en erover verteld had… Ik ben er gewoon twee dagen ziek van geweest. Lichamelijk ziek. Overgeven, trillen, dat soort dingen. Maar dan komt het weer aan op: je moet je niet aanstellen. Dat denk ik dan meteen weer. Ik vind het misschien heel kut, maar er zijn mensen die het erger hebben gehad. Er werd op een gegeven moment iemand binnen gebracht, die hysterisch aan het gillen was, dus die hebben ze ook in de separeercel geflikkerd. Twee dagen later was ze dood. Want ze had hersenvliesontsteking. Daarom was ze dus zo aan het gillen. Maar niemand heeft daar naar gekeken. Niemand heeft haar naar het ziekenhuis of de dokter gebracht. Ze hebben haar gewoon in een cel geflikkerd en haar laten doodgaan.’
Harry
Man
33
Als je als kind in de jeugdzorg zit, denk je dat het je eigen schuld is
‘Als je uit huis geplaatst wordt, denk je als kind: de overheid vindt dat ik niet goed ben… Want als mijn ouders niet goed zijn, dan hadden ze hen in de gevangenis moeten zetten. Snap je? Dus je denkt: ik zit hier, dus ik ben kut, ik heb het gedaan. Dan gaat je waarde steeds naar beneden. En als het dan te lastig is, dan word je in de isoleercel geflikkerd. Kijk maar eens wat dat met een kind doet.’
Harry
Man
33
Je verwachting van het leven buiten de jeugdzorginstelling is positiever dan de realiteit
‘Ik heb er zo lang gezeten, dat ik al meerdere mensen heb zien vertrekken. Ik keek ernaar uit. Je mag de wijde wereld in, je bent volwassen en bla die bla. Het echte leven zou gaan beginnen. In principe ben je daar positief over. Tot je in het zwarte gat springt en je weet niet wat je overkomt.’
Harry
Man
33
Door wat je hebt meegemaakt in de jeugdzorg, kan het moeilijk zijn om een baan te behouden
‘Ik denk toch dat ik wat getraumatiseerd ben, of zo. Ik vind van niet, maar de mensen om me heen vinden van wel. Die zeggen ook dat ik daar wat mee moet doen enzo. Op werk… Het gaat niet, het lukt niet. In mijn hoofd ben ik niet aanwezig, of zo. Ik wil niet per se zeggen hyperactief, maar een beetje van de hak op de tak. Ik kan hier wat moeten doen, dan zie ik een vogeltje en dan ben ik ineens vergeten wat ik aan het doen was. Een baas wordt daar niet heel blij van.’
Nóg wijzer worden?
Vragen en antwoorden
Stel een vraag aan de redactie
Uw kunt uw vraag anoniem stellen. Gedeelde Ervaringen behoudt het recht uw vraag niet te publiceren en/of in behandeling te nemen.
Dit formulier is beveiligd met reCAPTCHA van Google | Privacy - Voorwaarden