Wie is Inge?

Inge (40) zorgt voor haar twee nog jonge kinderen en werkt in het onderwijs. Zij is gescheiden van haar man, maar hij blijft haar psychisch geweld aandoen.

Al in het begin van hun relatie dreigde haar man, als hij het ergens niet mee eens was, om het uit te maken. Dat dreigen, aantrekken en afstoten en haar afwijzen, werd steeds erger. Wat ze ook deed, het was niet goed. Als ze spinazie had gekookt, dan moest het bloemkool zijn. Inge dacht dat alle relaties zo waren. Tegelijkertijd kwam steeds meer op haar terecht: haar ex-man verloor zijn baan. Zij werkte 28 uur per week, maar hij was boos dat hij voor de kinderen moest zorgen en deed niets in het huishouden. Als ze daar iets van zei, vond hij dat belachelijk. Uiteindelijk leerde zij zichzelf hoe zij zich moest gedragen, niet te veel naar links, niet te veel naar rechts, om hem niet boos te maken. Na de scheiding is de stress en angst niet minder geworden. Ze wonen in dezelfde stad. Haar ex-man is tot veel in staat, hij heeft het voor elkaar gekregen dat de kinderen nu onder toezicht zijn gesteld. Inge is bang dat hij het ook voor elkaar krijgt dat jeugdzorg haar de kinderen afpakt.

Daarbij is Inge eigenlijk altijd bang dat hij haar iets aan zal doen. Bijvoorbeeld dat hij haar vanachter aanrijdt als ze op de fiets bij school staat. Inge is bang dat zijn behoefte om haar te controleren kan leiden tot het plannen van een moord. De kinderen willen niet meer naar hun vader toe. Haar dochter was zo bang dat haar vader haar van kamp zou komen ophalen, dat ze ervan moest overgeven.

Inge’s nieuwe partner helpt haar om in te zien wat normaal gedrag is. Door niet snel boos te worden. Door verbaasd te zijn als ze stress heeft over het kopen van de juiste macaroni. Door te zeggen: daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen? Dat is toch niet erg? Hij biedt een spiegel. Maar hij kan de angst voor haar ex niet wegnemen.

Inge

Vrouw

40

Je familie kan je bijstaan in het omgaan met ex-partnergeweld

‘Sinds de scheiding neem ik mijn familie wel mee in de heftigheid die af en toe nog piekt. En iedereen zegt, ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe. Nou doen ze dat af en toe ook wel door bijvoorbeeld even de kinderen van mij over te nemen. Mijn zus zegt dan: laat ze een weekendje bij mij zijn. Mijn moeder doet dat ook nog een keertje, dus op die manier ontlasten ze mij wel. Ook springen ze financieel wel eens bij. En ze bieden altijd een luisterend oor.’

Inge

Vrouw

40

Het is mogelijk om goed contact op te bouwen met de ouders van je ex-partner

‘Ik heb nu wel contact met mijn schoonouders. Goed contact, al was dat eerder niet zo. Daar heb ik steun aan. Mijn schoonmoeder heeft zich voor haar zoon verontschuldigd. Door de gesprekken kon ik hen vergeven. En ik wil ook graag dat de kinderen hun opa en oma zien. Andersom vind ik dat ze als opa en oma van haar kinderen recht hebben om hun kleinkinderen te zien. En daar heb ik me voor de volle 100% voor ingezet en zij ook. Nu belt mijn schoonmoeder mij op en vraagt of ik spullen kan gebruiken voor de kinderen; of ze iets leuks met de kinderen zal doen en of ze mogen komen.’

Inge

Vrouw

40

Het is moeilijk om tijd te vinden voor het verwerken van dat wat je hebt meegemaakt

Mijn kinderen gaan naar de psycholoog. De psycholoog vraagt mij wel eens: “En wanneer ga jij met jouw dingen aan de slag?” Dat wil ik wel, maar ik zou niet weten hoe. Financieel moet ik het alleen rooien. Met de extra kosten voor processen en zo. Om rond te komen moet ik 32 uur werken. En dan praktisch: ik heb twee jonge kinderen. Hoe moet ik dan aan mijzelf gaan werken? Er is niet genoeg tijd.’

Inge

Vrouw

40

Ex-partnergeweld kan maken dat je voor je leven vreest

Het patroon van het geweld lijkt op wat Jane Monckton Smith heeft beschreven als Intieme Partner Moord (Femicide) – een progressie van acht fasen. Ik ben sinds de scheiding beducht voor andere vormen van geweld. Wat het zo lastig maakt, is dat je niet aan de buitenkant ziet wat mijn ex-man doet en hoe hij dat voor elkaar krijgt. En zodoende ben ik bang. Bang dat hij mij wat aandoet. Dat hij bij de school ‘per ongeluk’ te hard achteruit rijdt als ik achter zijn auto sta. Ik heb zijn huis afgepakt, zijn kinderen afgepakt. Mensen draaien voor minder door, denk ik.’ [Lees voor praktische aanwijzingen hierover het Factsheet intieme terreur]

Inge

Vrouw

40

Na de scheiding kan je met ex-partnergeweld te maken krijgen, dat nog erger is dan het partnergeweld

‘Ik heb sinds de scheiding te maken met ex-partnergeweld. Mijn ex-man handelt vaak zo dat hij mijn leven nog steeds probeert te beïnvloeden. Na de scheiding werd het eigenlijk maar erger. Dat doet hij op verschillende manieren. Bijvoorbeeld door geen alimentatie te betalen voor de kinderen, terwijl de kinderen fulltime bij mij zijn. Door te blijven procederen, waar de kosten mijn inkomen overschrijden. Door zijn wensen door te zetten rondom de vakantieregeling. Maar hij heeft mij ook op het schoolplein een keer aangevallen en staat soms op de ramen van mijn huis te bonken. Het is gewoon nog niet voorbij en die stress die drukt zwaar.’

Inge

Vrouw

40

Partnergeweld kan tot ouderverstoting leiden

‘Als de kinderen elke keer horen dat de moeder slecht is en de vader heel goed, dan kiezen 9 van de 10 keer de kinderen de kant van degene die aan het verstoten is. In ons geval dus de kant van de vader. Alleen, omdat de kinderen zelf ook zo gemangeld werden en zoveel te maken hadden met verbale agressie, wilden zij juist alleen bij mij zijn.’

Inge

Vrouw

40

Partnergeweld kan je kinderen beschadigen

‘Mijn kinderen zijn mega beschadigd. Ze hebben de ruzies zeker meegekregen, ook al waren ze natuurlijk jong. Ze hebben het wel gevoeld. Ze hebben ook lange tijd blootgestaan aan boosheid, al was die op mij gericht. Ze waren continu getuige. Na de scheiding, als ze bij hun vader waren, dan zei hij allemaal dingen over mij. Dat ging gepaard met veel verbaal geweld. Het heeft mijn kinderen extreem angstig gemaakt voor boosheid. Ook onzeker. Zo is er één die wil elke ochtend geholpen worden bij het uitkiezen van kleren. Dat komt omdat ze bij haar vader te horen heeft gekregen dat ze stomme kleren aan heeft, dat het niet staat. Zo van: dat zijn zeker de kleren die je moeder voor je heeft uitgezocht? Die durft nog steeds niet haar eigen kleren uit te kiezen. En als ik een keer boos word, dan kan ik daarna mijn kinderen opvegen. Dan zijn ze zo bang: een zit er dan op een kamer en verstopt zich onder het bureau en de ander zit in de kast. Dus ik moet heel goed nadenken met wat ik zeg en doe. ’

Inge

Vrouw

40

Als je partner dwingende controle over je heeft, maakt dat je heel gespannen

Wat dat met mij deed? Ik stond de hele dag strak van de spanning: gefocust om de rust te bewaren. Die focus zit zo diep; dat is na de scheiding niet verdwenen. Ook richting anderen ben ik nog steeds heel alert. Zo vind ik het nog steeds spannend om te koken. Want misschien lukt het niet. Ook was ik een ster in dissociëren. Dan was ik er wel, maar geestelijk niet echt. Dat doe ik gelukkig niet meer. Maar vluchten en bevriezen zijn nog steeds reacties die dichtbij zijn.

Inge

Vrouw

40

In een situatie van dwingende controle, word je gedwongen om de waarheid van de ander te geloven

‘Ik leg het mijn kinderen als volgt uit: als ik elke keer als je een rood shirt aan hebt tegen je zeg dat jij een geel t shirt aan hebt, ga jij uiteindelijk geloven dat je een geel t-shirt aan hebt. Dat deed mijn man: telkens hameren op een andere waarheid dan die van mij. Tot ik uiteindelijk ging accepteren dat dingen, die eigenlijk niet normaal zijn, toch normaal zijn. Bijvoorbeeld dat als je allebei fulltime werkt, dat de een veel meer doet dan de ander. Of dat je op je donder krijgt als je iets heel simpels bent vergeten. Zo waren er continu veel dingen. Het ging helemaal in mijn haarvaten zitten. In die mate noemt men dat dwingende controle. En dat is een vorm van psychisch geweld. ’

Inge

Vrouw

40

Een ander kan je helpen inzien dat bepaald gedrag dat je jezelf hebt aangeleerd, niet normaal is

Ik besefte me pas na mijn scheiding dat ik er echt hele rare gewoontes op nahield. Omdat ik anders vooraf al heel erg in de stress schoot. Op een gegeven moment vond ik zelf wel dat ik gek deed. De hele dag sorry zeggen voor de meest onbenullige dingen. Daar hielp mijn huidige partner ook bij. Hij zei: “ja, maar daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen, dat kan toch gebeuren? Dat is toch niet uit schuld?”
Pas na mijn scheiding kwam het besef dat ik heel veel van dat soort dingen deed. Dat liet mijn vriend me zien. Ik had die blik van de buitenstaander nodig om dat te beseffen. Vanuit dat besef ben ik gaan zoeken wat er al die tijd aan de hand was. Dat heet dus dwingende controle; een vorm van psychisch geweld. Daar heb ik dus 20 jaar in gezeten. ’

Stel een vraag aan de redactie

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Stel een vraag aan de redactie *

Verzend

Uw kunt uw vraag anoniem stellen. Gedeelde Ervaringen behoudt het recht uw vraag niet te publiceren en/of in behandeling te nemen.

Dit formulier is beveiligd met reCAPTCHA van Google | Privacy - Voorwaarden