Wie is Joyce?

‘Een advies dat ik heb, is: nee, is niet altijd nee. De aanhouder wint. Als je er voor iemand bent, en je de ander de tijd laat nemen. Laat de ander weten dat je er bent en wees consequent. Zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Dat heb ik ook ervaren met de opbouwwerker die me elke week appte. Ze liet me niet alleen staan in het hele systeem.’ 

‘Ik heb altijd geprobeerd mijn ouders en zus een klein beetje te beschermen. Zij maakten zich ook zorgen om mij. Het is niet de bedoeling dat mijn moeder straks niet slaapt, omdat zij zich zorgen maakt om haar dochter. Ik deelde heel veel met mijn ouders, maar wilde ze ook geen hulpverlenersrol geven. Ik heb ook een heel goede vriendin, daar bel ik elke dag wel een uur mee. Zij merkte ook dat het niet goed ging. Maar zij woont in Rotterdam, dus even heen en weer wordt hem niet. En ik wil ook niet dat mijn probleem hun probleem wordt. Misschien had ik meer kunnen delen, maar nee ik denk dat ik een goede balans gevonden hebt. Praten met je ouders of een vriendin over dat je het leven niet meer ziet zitten, dat is erg lastig kan ik je verklappen. Dat trekken mensen zich natuurlijk persoonlijk aan. Jij wil dood, maar dat moeten wij oplossen! Daar gaat dat gevoel helemaal niet over.’ 

‘De ontmoeting die ik toen met de opbouwwerker had. Zij zag iets in mij, wat ik dacht verloren te zijn. Ik dacht dat ik het kwijt was geraakt; er voor een ander zijn. Ik dacht: Straks kan ik dat werk niet meer doen. Zij zat recht tegenover mij aan de tafel en zag de oude Joyce. Zij zei: “Ben je niet al klaar om te gaan werken?” Dat vond ik heel spannend, maar ik ben het wel gaan doen. Mede omdat ze me bijna elke week appte. Toen dacht ik: O, ze zitten soort van op mij te wachten. Toen dacht ik, nou kan ik het niet maken niets van me te laten horen. Die ander kan echt zoveel betekenen. Dat kan iets heel kleins zijn, dat kan ze buurtburgemeester van het dorp zijn, die zijn hand altijd opsteekt. Van gezien worden en erkend worden wie je bent, dat is heel waardevol.’ 

‘Uiteindelijk ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Dat is de schuld van mijn moeder. Zij had een oproep gezien voor een taalmaatje. Zij appte mij dat krantenknipsel door. Ik was wel beperkt omdat ik geen autoreed en ik zat in de schuldhulpverlening, dus ik mocht ook geen auto. Maar naar dat project van taalmaatje kon ik op de fiets. Toen heb ik contact gezocht met de opbouwwerker daar. Zij zei: “Rare vraag maar waarom werk je niet? Als we kletsen merk ik dat je heel veel ervaring hebt met het welzijnswerk.” Toen bleek dat zij een zwangerschapsvervanging zochten voor een paar maanden. Maar ik dacht ik ga niet al die stress op mijn hals halen voor een paar maanden. Toen appte ze een maand later, we hebben ook een vacature in Bogten en toen dacht ik: Daar is mijn moeder geboren! Dat zou wel heel leuk zijn. Toen ben ik gaan solliciteren en aangenomen.’ 

‘Het klinkt raar, maar de eenzaamheid was ook een keuze. Ik wilde de ander niet belasten met mijn problemen. Ik had een buurvrouw die zei; ik ga elke vrijdag naar de Aldi, ik moet daar toch heen. Van het moment dat zij aanbood dat ik mee kon rijden, tot het moment dat ik dat accepteerde, heeft twee jaar geduurd. Als ik met de buurvrouw meeging, wilde ik zeker weten dat ik het zou durven en geen paniekaanval zou krijgen.’ 

‘Ik heb altijd wel verbondenheid gevoeld met mijn ouders. Ik heb heel lieve ouders. Door dit ongeluk ben ik bijna mijn huis kwijtgeraakt, ik ben in de schuldhulpverlening terecht gekomen en heb bij de voedselbank gelopen. Mijn ouders zijn er altijd voor me geweest. Hebben me altijd opgehaald en weggebracht, maar ja, zij moeten ook werken. Ik heb ook een zusje hier vlakbij wonen, maar zij heeft ook een parttime baan. Het zat hem vooral in het de ander niet tot last willen zijn. Het vragen om iets en afhankelijk zijn van anderen, vind ik heel moeilijk. Hulp krijgen, verbonden zijn – dat was het probleem niet. Maar hulp vragen, was heel moeilijk.’ 

‘Ik heb meerdere momenten gehad, dat iemand me zei dat ik altijd kon bellen en mailen – en vervolgens kreeg ik geen reactie. Dan zit je op schijnveiligheid in mijn beleving en dat heb ik continue ervaren met heel veel verschillende hulpverleners. Ik heb veertien verschillende professionals gezien. Eén iemand hebben waarmee je je verhaal kunt delen, dat is zo waardevol.’ 

‘Ik heb enorm veel hulp gemist. Er waren enorme wachtrijen. Uiteindelijk heeft mijn moeder de crisisdienst gebeld. Ik sliep niet meer, ik hallucineerde. Het ging helemaal nergens meer over. Je wordt zó niet jezelf als je niet slaapt. Ik had echt hulp nodig, maar ik had er al zo vaak om gevraagd. Zo eenzaam heb ik me nog nooit gevoeld. De eenzaamheid zit ook in dat ik zo hard heb moeten roepen om hulp. Gelukkig ben ik sterk en blijf ik roepen. Maar ik heb ook wel momenten gehad dat ik op de bank zat en heel hard wilde roepen: “Het lukt me niet alleen!”