Wie is Marga?

‘Echt eenzaam ben ik niet meer. Ik heb weinig mensen, maar mijn zus kan ik bijvoorbeeld bellen of appen. Hier in de buurt ken ik iemand die soms even boodschappen voor me doet en dat scheelt zoveel. Een moeder van een vriendin van mij woont om de hoek, die zet dingen even buiten als ik in het buitenland zit. Elke dag is er wel even contact met iemand. Dat je gewoon even aandacht krijgt en dan is die eenzaamheid ook weg. Daar heb ik voor gezorgd. Ook dat mensen met mij contact opnemen en dat het niet altijd van mij uit komt. Dat er mensen om me heen staan dat heeft mij geholpen om de eenzaamheid niet meer te voelen. En als ik treurig ben, dan wil ik iemand even appen of wat dan ook. Maar ik kies ook soms om ergens heen te gaan, ook alleen. Ik wil dat en doe dat en ga niet wachten totdat een ander me meeneemt.’ 

‘Ik heb het met een kameraad gedeeld. Dat was vorig jaar. We zijn met een groepsreis geweest en daar zat die kameraad bij. Op een gegeven moment had hij iets van: Wat is er met jou? Je zit ergens mee. Er klopt iets niet. Toen had ik zoiets van: je voelt het wel goed maar het wil er nog niet uit. In alle rust in die week zei hij: “Als er wat is kun je bij me terecht, wat je vertelt blijft tussen ons.” Dat heeft geresulteerd in dat we ‘s avonds een keer zijn gaan lopen, even 1 op 1 uit de groep. Toen heb ik het kunnen vertellen, dat ik me eenzaam voel. Hij viel letterlijk om. “Nou, dan gaan we dat samen aanpakken,” zei hij. “Ik ga je helpen en steunen. Wat kan ik voor je doen?” Hij belde en appte als ik niets liet horen. Hij hielp me en ik kon het verhaal echt kwijt. Dat gaf me zoveel opluchting. Zoveel ruimte dat je ook met anderen kunt praten, omdat je vast zit in je gedachten. Dat heeft erg geholpen in het oplossen van mijn eenzaamheid.’  

‘Ik had een heel fijn persoon in de sauna ontmoet. Hij was getrouwd en alles. We hadden niet veel contact, maar als we contact zochten, wisten we ook: dan zijn we er voor elkaar. Zonder verwachtingen van elkaar. Hij heeft me ook gesteund dat ik op de vrachtwagen ging. Dat heb ik uitgezocht en ja, dit is wat ik wil. Ik mis deze vriend met regelmaat, want hij is er helaas niet meer. Hij is overleden. Dat is gebeurt vlak voordat ik besefte dat ik eenzaam was. Zijn overlijden had daar ook wel mee te maken. We begrepen elkaar, als we elkaar aankeken hadden aan een half woord genoeg. Ondanks dat we elkaar niet vaak zagen. Ik heb hem een jaar gekend en dat was zo fijn. Hij weet dat ik mijn diploma heb gehaald en soms kom ik dingen tegen en dan heb ik nog de neiging om hem te bellen. En hij is er al 3 jaar niet meer.’ 

‘Hulpverleners hebben weinig voor me betekend. Ik heb wel eens contact gezocht met de huisarts en gesproken met de praktijkondersteuner, maar daar had ik toch niet de klik en het gevoel van: die snapt mij wat ik nodig heb. Dat heb ik niet duidelijk kunnen maken.’