Wie is Marjo?
Vrouw
Marjo (59) geniet als vrijwilliger van mensen blij maken. Daarnaast hoopt ze in de toekomst haar ervaringen met betrekking tot partnergeweld als vrijwilliger in te kunnen zetten. In haar huwelijk dat inmiddels voorbij is, heeft zij veel te maken gehad met verbaal geweld. Het verbale geweld en de dreiging van fysiek geweld, leidde ertoe dat ze de ander altijd vooropstelde.
Haar man en zij kregen samen een zoon. In de pubertijd kreeg haar zoon foute vrienden en was hij, zacht uitgedrukt, een lastige puber. Marjo had geen steun aan haar man, want hij was veel op zakenreis. Sterker nog: de ontsporing van haar zoon maakte dat haar man, als hij wel thuis was, weer begon te schelden en met spullen gooide. Voor hun zoon en voor de opvoeding was dit niet behulpzaam.
Daarnaast kregen ze ernstige financiële moeilijkheden. Zoveel, dat zij op een dag de boodschappen niet kon betalen. Toen schopte haar man haar. Dit was voor Marjo de druppel: ze is het huis uitgegaan om meer geweld te voorkomen.
Ze is toen elf maanden in de Vrouwenopvang geweest. En al klinkt het gek, ze noemt het een mooie tijd. Er waren andere vrouwen die ook zoiets dergelijks hadden meegemaakt. Het voelde als een grote familie. ‘Een van hen kwam naar me toe en die zei: Marjo, als je klaar bent om te praten, ik ben er voor je.’
De stap naar een zelfstandig leven was eerst groot. Met behulp van ondersteuners en de training “Uit de schaduw van de ander” leerde ze dat ze voor zichzelf mocht opkomen. Dat heeft ze ook gedaan. Ze vond een eigen huis en heeft haar eigen leven weer opgepakt.
Nu is Marjo tevreden met het leven dat ze leidt. Als vrijwilliger helpt ze andere mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Ze heeft goed contact met haar ex-man en haar zoon heeft zijn draai gevonden. Hij is ondertussen zelf vader en Marjo is nu een trotse oma.
Marjo
Vrouw
59
Achteraf kun je trots zijn op je stappen
‘Ondertussen ben ik er trots op dat ik indertijd naar de huisarts durfde te gaan. In het begin heb ik bij de huisarts mijn situatie besproken. Een eerste stap gezet om erover te vertellen. Dat was best moeilijk voor me, maar achteraf gezien ben ik daar heel dankbaar voor. En ook ben ik er trots op dat ik zelf de stap heb gezet naar een nieuw leven. Dat heb ik concreet gemaakt; ik heb ook gevraagd om concrete steun daarbij. En ik heb veel geleerd om daar te komen: een nieuw leven zonder geweld.’
Marjo
Vrouw
59
Praat met een lotgenoot, daar kun je hoop uit halen
‘Wat ook helpt: luister naar iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Dat heb ik destijds heel erg gemist. Dat ik kon horen hoe het is om in de vrouwopvang terecht te komen. Horen hoe iemand anders het leven weer op de rit kreeg. Dat heb ik gemist. Dan kan je denken: ik ben niet de enige en er is wel een weg, er bestaat een leven zonder geweld.’
Marjo
Vrouw
59
Zoek hulp als je bang bent om dingen naar je partner uit te spreken
’Als je bang bent om dingen naar de partner uit te spreken, probeer dan hulp te zoeken. Iemand die naar je luistert, want dat is belangrijk. Luisteren zonder meteen met een oplossing of met een oordeel te komen. En waar je ook vragen aan kunt stellen van: Hoe kan dit anders? Wat zou mij kunnen helpen om het anders te doen? Iemand die naast je staat, die met je meedenkt. Een vriendin of iemand die je kent. Of je huisarts, als je daar goed contact mee hebt. Dan is het misschien mogelijk om de situatie te veranderen en te zorgen dat het veilig blijft.’
Marjo
Vrouw
59
Voorkom onveiligheid
‘Ik wil mensen in een vergelijkbare situatie het volgende adviseren. Als het om een onveilige situatie gaat, weet: veiligheid staat ten alle tijden voorop. Probeer een plek te vinden waar je veilig kunt zijn. Maar als de veiligheid nog niet in het gedrang is, dan is het belangrijk om te voorkomen dat het onveilig wordt. Probeer je af te vragen of iets op een andere manier gezegd of gedaan kan worden. Als er sprake is van schelden, bijvoorbeeld. Probeer in eerste instantie even uit de situatie te gaan. En er dan op een later tijdstip op terug komen, als iemand rustig is.’
Marjo
Vrouw
59
Vrienden kunnen je steunen om te blijven doen wat je graag doet
‘Vrienden zeiden tegen mij: “Marjo, dat is niet gezond. Een man heeft niet te bepalen hoe jij je te voelen hebt.” Ik had namelijk een spirituele hobby op dat moment. Dat vond ik leuk. En dan zei mijn ex-man van: “Nou, dat is niks.” Mijn vrienden zeiden: “Marjo, laat je dat niet verbieden. Niemand heeft je te verbieden, wat jij graag wil doen.”
Marjo
Vrouw
59
Het voelt goed om vanuit je ervaring met partnergeweld iets te betekenen voor anderen
‘Ik zet ondertussen mijn ervaring in als vrijwilliger. Ik werk als vrijwillige ervaringsdeskundige in een zorginstelling. Ik word daar heel blij van. Je ziet mensen dan toch vooruitgaan op persoonlijk vlak. En dan denk ik: daar heb ik toch een mooi steentje aan bijgedragen. Ook met mijn ervaring met betrekking tot partnergeweld wil ik iets gaan doen. Ik heb gehoord van een project ‘Maatje achter de voordeur’. Dat is nog niet in Limburg. Ik ben aan het onderzoeken of dat er wel kan komen. Met mijn leidinggevende ga ik verkennen wat mogelijk is.’
Marjo
Vrouw
59
Als de hulpverlening niet echt met je meedenkt, draagt dat niet bij aan het verbeteren van de situatie
‘We hebben wel hulpverlening gehad. Die zijn ook thuisgekomen. Maar ieder wees naar de ander. Ik wees naar mijn toenmalige partner. En mijn ex-partner wees terug naar mij en ook naar zijn zoon. Het was niet dat ieder voor zich de verantwoordelijkheid nam voor zijn eigen stuk; dat lukte niet. Wat ik gemist heb destijds is dat er iemand met ons mee dacht. Wat ik als moeder en als vrouw nodig had. Ook mijn ex-partner voelde zich niet gehoord. Er werd wel over onderwerpen gepraat, maar er werd niet doorgevraagd. Zo van: waar komt dat gedrag vandaan? Er werd voor ons in plaats van met ons gedacht.’
Marjo
Vrouw
59
Het helpt als je het gevoel hebt dat je er mag zijn en als je weet waar je blij van wordt
‘Ondertussen helpt het mij dat ik elke dag wakker word met het gevoel dat ik er mag zijn. Wat een ander ook van me denkt. Dat ik niet meer hoef te denken: wat zullen ze wel niet van mijn denken? En ik geniet bewust van hele simpele dingen, kleine dingen: de wandeling buiten, de vogeltjes die fluiten, van de bloemen. Ik zag dat nooit. Ik zat altijd op de automatische piloot. Het helpt mij ook om te beseffen: waar word je blij van? Waar haal je voldoening uit voor jezelf? Waar voel je jezelf prettig bij? Want het wordt simpeler om het wat concreter te maken.’
Als de ander soms uitbarst, kun je daar angstig van worden: ‘De uitbarstingen maakten me angstig. Ik was heel erg bang. En ik hoopte maar dat het snel ophield. Dat het rustig werd. Het maakte me zenuwachtig, heel erg nerveus. Ik liep op mijn tenen. Ik wilde altijd alles perfect, maar perfect bestaat niet. Ik dacht: als het perfect is, dan blijft het rustig. Ik heb geprobeerd om het te bespreken. Maar dat lukte me niet. En als hij weer begon te schreeuwen, klapte ik natuurlijk wel dicht. Ja, en dan zeg ik niets meer. Dat heb ik heel veel gedacht, ik zeg maar niets meer.’
Marjo
Vrouw
59
Het is mogelijk om weer goed contact met je ex partner op te bouwen
‘Pas meer dan een jaar na de scheiding hadden we weer contact. Ik ben toen op bezoek gegaan en we hebben toen gepraat over wat er was gebeurd, hoe het anders had gekund. Maar ook over hoe we nu verder contact blijven houden. Toen heb ik gezegd: “Geef mij de tijd.” We hebben allebei doorgezet en weinig contact gehad. En na tweeëneenhalf jaar zei hij: “Marjo, het spijt me dat jij door mij in de vrouwenopvang bent terechtgekomen.” Dat raakte me, dat iemand die moeite heeft om met zijn gevoelens om te gaan dat oprecht uitsprak. En ondertussen hebben we weer goed contact.’
Marjo
Vrouw
59
In de vrouwenopvang word je gesteund om je eigen keuzes te maken, dat kan helpen om een knoop door te hakken
‘Vanuit die vrouwenopvang is gezegd: “Jij bepaalt. Wij kunnen je alleen ondersteunen. Je mag rustig proberen je huwelijk weer op te pakken, als je denkt dat dat nog lukt. Je kan het een kans geven.” Dat heb ik toen geprobeerd: ik ben een weekend gaan logeren. Dat ging helemaal mis. Niet dat hij me toen geslagen heeft. Maar hij begon weer te schreeuwen. En ik dacht: ik moet hier weg. Ik voel me niet op mijn gemak, weg hier. Mijn begeleider vroeg na het weekend: “Hoe was het?” En ik was helemaal van: “Nee, ik ga het niet nog een kans geven. Ik ga de knoop doorhakken en voor mezelf kiezen.” Uiteindelijk zijn we in 2016 gescheiden.’
Nóg wijzer worden?
Vragen en antwoorden
Stel een vraag aan de redactie
Uw kunt uw vraag anoniem stellen. Gedeelde Ervaringen behoudt het recht uw vraag niet te publiceren en/of in behandeling te nemen.
Dit formulier is beveiligd met reCAPTCHA van Google | Privacy - Voorwaarden