Wie is De eerste keer over de grens laten gaan?

‘Ik was echt heel verontwaardigd, boos en verdrietig. Hij heeft daarna zijn excuses aangeboden en gezegd: ‘Ik vind het zo erg wat hier is gebeurd, ik vind het verschrikkelijk. Je moet me geloven. En ik heb in ieder geval niet met mijn vuist geslagen.’ Daar raakte ik een soort van verward van op dat moment. Ik dacht: ‘Met de vlakke hand slaan is dan blijkbaar minder erg of zo. Ik snapte het niet zo goed en vond dat ik niet zo moeilijk moest doen over één keer. Misschien was ik zelf ook niet zo handig geweest.’ En zo begint het. Ik heb dat toen geslikt, ook al voelde ik toen heel duidelijk een soort van grens. Maar daar heb ik niet naar geluisterd. Toen heb ik uiteindelijk zijn excuses aanvaard. En gezegd: ‘Laten we kijken hoe we dan nou hoe we dan kunnen zorgen dat dit niet meer gebeurt.’’