Wie is Het zou helpen als je met iemand kon sparren over wat normaal is, maar schaamte houdt je klein?

‘We kregen een dochter. Hij was iets minder boos dat ik zwanger was. Ik had een keizersnee gehad, de luiers waren op. Vader en kraamverzorgster zaten samen op de bank te lachen en ik stapte in de auto met mijn buikwond om luiers te kopen. Hoe het kan gebeuren weet ik niet. Het gebeurt. Ik zou het nu nooit meer accepteren, maar ik deed het toen. Ik miste een klankbord. Iemand die mij aan zou geven, dit is niet normaal. Maar de schaamte houdt je heel klein. En de twijfel maakt dat je ook niet zeker weet aan wie het ligt. Ik wou ook niet dat mijn ouders zouden zeggen: Selina dat kan niet hoor. Zo creëer je zelf ook isolatie. Je denkt laat ik maar niks zeggen. Ik had heel goede vriendschappen en ook daar heb ik niks gezegd.’