Wie is Ik had graag gehad dat mensen aandacht hadden voor mijn blauwe plekken?

‘In deze periode miste ik het opmerken van signalen, erover met je in gesprek gaan. Bijvoorbeeld dat als mensen steeds te laat komen op school, dat je even vraagt: waarom ben je te laat? Is alles oké, gaat het goed met je? Ik ging een keer met een zonnebril op naar de peuterspeelzaal in de ochtend. Dat is toch niet normaal? Niemand vroeg iets. Het is natuurlijk mijn eigen leven. Maar niemand durft zich met je te bemoeien. Ik herinner me nog dat mijn ex-partner iets naar mijn oog had gegooid. Dat oog was heel groot geworden. Het was in de ochtend, dus ik pakte een stuk vlees uit de vriezer om het erop te houden. Ik ben met dat stuk vlees mijn kindje van 2,5 jaar naar de peuterspeelzaal gaan brengen. Onderweg reed een politieauto naast mij. En ik dacht: dit is een goddelijk sein. Maar die politie zag het niet. En op de peuterspeelzaal zag niemand het. Dan denk je: als mensen nou gewoon een beetje meer opletten. Het is natuurlijk ook nogal taboe om daarover te praten.’