Wie is Je eigen grenzen aan je ouders aangeven, blijft tot op het laatst belangrijk?

‘De avond dat mijn moeder is heengegaan, werd ik gebeld door het ziekenhuis: Dit kan een van de laatste momenten zijn dat je moeder er nog is. Toen ben ik daarnaartoe gegaan in de avond en toen had ze al een bedje geregeld om naast haar te slapen. Maar ik had zoiets van, dat bepaal jij niet, ik bepaal mijn grenzen, ik ga niet bij je slapen, dat is te intensief voor mij. Ik wist dat het misschien een van de laatste momenten kon zijn en toch dacht ik, ik ga niet hier slapen. Ik heb toen gewacht tot ze een beetje in slaap viel, ze was heel onrustig. Ik ben ergens rond half vijf ’s ochtends naar huis gegaan en de volgende ochtend werd ik wakker en zag ik dat de dokter had gebeld. Ik belde terug en toen hoorde ik dat ze was heengegaan. Een half uur, uur nadat ik weggegaan ben. Maar daar had ik vrede mee. Het voelde ook als een opluchting en ik voelde me schuldig dat het als een opluchting voelde.’