Partnergeweld

Terug

Hoe was het voor anderen om te maken te hebben met partnergeweld? Welke impact had dit op het leven van hen? Hoe beleefden zij dit en wat deden zij? Klik hieronder op een vraag om ervaringen van anderen te lezen.

Soorten ervaringen

Filter

Als kinderen worden gebruikt om partnergeweld te plegen, hoe gebeurt dat dan?

Bekijk

Als kinderen worden gebruikt om partnergeweld te plegen, hoe gebeurt dat dan?

Sarah

Vrouw

40 jaar

De moeilijkste momenten

‘Ik had een hele grote behoefte om mijn partner te snappen. Wat ik het aller moeilijkste vond – en nog steeds – is hoe hij over zijn kinderen praatte. Hij heeft vijf kinderen die hij zwart maakte… Daar kon ik echt giftig over worden. Dat ging er bij mij niet in. Ik dacht: hoe kan je in hemelsnaam over je kinderen zeggen dat ze aan het gas moeten? Weet je wel dat dat rare uitspraken zijn? En ik dacht: al zijn het misschien maar woorden, zoiets kun je toch niet uit je strot krijgen. Daar voelde ik zo’n groot onrecht in.’

Lees het verhaal van Sarah

Selina

Vrouw

43 jaar

Na een scheiding kan het partnergeweld via de kinderen doorgaan

‘Ik heb ondertussen 23 rechtszaken gehad. Nu wordt de OTS afgerond en is speltherapie ingezet voor de kinderen. Ik was zorgmanager en had een goede baan, ik ben mijn baan kwijtgeraakt, want je kunt niet overal tegelijk zijn, je kunt niet huilende kinderen thuis hebben, rechtszaken, gesprekken en ondertussen fulltime manager zijn, dus het heeft me heel veel gekost. Toen ik stopte met reageren, ging hij zijn grenzen verleggen naar de kinderen. Want als je van mij geen reactie meer krijgt, dan weet je zeker dat als je aan de kinderen komt dat je wel een reactie krijgt. De kinderen zijn een middel in de strijd geworden. Dit is ook partnergeweld. En dat wordt door hulpverleners niet onderkend.’

Lees het verhaal van Selina

Angelique

Vrouw

47 jaar

Ouderverstoting gebruiken als dwangmiddel

‘Mijn kinderen hebben er uiteindelijk voor gekozen om geen contact meer met hun vader te hebben. En dat is ook ingewikkeld, want dan krijg je van de andere kant de beschuldiging van ouderverstoting. Ik heb eerst ingezet op het onderhouden van die relatie: hij is jouw vader, je enige vader. Daar mag je van houden, hij mag van jou houden en ik wens jullie heel veel geluk. Totdat één van mijn kinderen zei: ‘Mama, je brengt me in de war, het klopt niet want mijn vader is niet lief.’ Daarin heb ik veel geleerd van mijn kinderen.’

Lees het verhaal van Angelique

Marjo

Vrouw

59 jaar

Problemen met je kind kunnen tot meer spanning in de relatie leiden

‘Mijn man kwam erachter dat het niet zo denderend ging thuis. Ik heb toen wel gezegd: “Begrijp je dat ik het werk van jou voor heb laten gaan, begrijp je dat ik het heel belangrijk vond om jou er niet mee te belasten?” En ondertussen zag onze zoon ruimte tussen zijn vader en zijn moeder. Toen ging hij zijn eigen keuzes maken, met alle gevolgen van dien. Uiteindelijk vlogen gewoon weer spullen door het huis. Mijn man werd getriggerd door de situatie met mijn zoon en hij zei dat ik veel harder had moeten optreden.’

Lees het verhaal van Marjo

Hoe herken je partnergeweld?

Bekijk

Hoe herken je partnergeweld?

Manon

Vrouw

52 jaar

Hij isoleerde mij van mijn omgeving

‘In de loop van de tijd ging hij mij ook steeds meer isoleren en aan het leven onttrekken. Zelfs werken werd een probleem en gaf aanleiding voor kruisverhoren en andere drama’s. Ik moest me verantwoorden over elk contact dat ik had met anderen en voor alles dat ik deed of wilde doen. Maar toen hij ook mijn beste vrienden begon aan te vallen en mij bewerkte om het contact met hen te verbreken was mijn grens bereikt: nu ga je echt te ver. Hier kom je niet aan.’

Lees het verhaal van Manon

Marjo

Vrouw

59 jaar

Als je ziet dat anderen heel anders met elkaar omgaan in een relatie, kan dat ervoor zorgen dat je anders over je eigen relatie gaat nadenken

’Door een avond bij vrienden ging ik anders denken. Daar ging het er heel anders aan toe. Daar ontstonden niet van die vreemde situaties. We waren daar op visite, toen mijn toenmalige partner om iets heel onbenulligs heel boos werd. En ik zag daar hoe zij onderling met elkaar omgingen en dat dat, hoe zeg ik dat? Ik dacht terug aan mijn eigen situatie en de tranen sprongen mij in de ogen. Ik dacht: wacht even, dit is niet gezond. Ik zie hoe anderen met elkaar omgaan en in mijn situatie is dat totaal anders. Dit is niet goed. ’

Lees het verhaal van Marjo

Angelique

Vrouw

47 jaar

Hoe realiseer je je dat deze relatie niet klopt?

‘Je realiseert je niet in één keer dat er iets niet klopt in je relatie. Dat is een proces. Voor mij is er niet echt een punt geweest waarop ik de relatie direct wou beëindigen. Er waren vaker korte momenten waarop ik het gevoel had dat er iets niet helemaal klopt. Een onderbuikgevoel. Een voorbeeld daarvan deed zich voor op vakantie. Er kwam een berichtje binnen op de telefoon van mijn ex-partner. Een man schreef: ‘Blijf met je gore poten van mijn vriendin af!’ Op de een of andere manier kreeg mijn ex het toen voor elkaar dat ik geloofde dat iedereen wel eens dat soort foute berichtjes op zijn telefoon kreeg. Maar na de vakantie – toen ik er rustig over na kon denken – dacht ik: wat hij zegt klopt niet. Je bent constant bezig met te bedenken: wat klopt er wel en wat klopt er nou niet? Dat waren voor mij de punten die me hielpen om een beslissing te nemen.’

Lees het verhaal van Angelique

Hoe ziet het geweld er dan uit?

Bekijk

Hoe ziet het geweld er dan uit?

Inge

Vrouw

40 jaar

In een situatie van dwingende controle, word je gedwongen om de waarheid van de ander te geloven

‘Ik leg het mijn kinderen als volgt uit: als ik elke keer als je een rood shirt aan hebt tegen je zeg dat jij een geel t shirt aan hebt, ga jij uiteindelijk geloven dat je een geel t-shirt aan hebt. Dat deed mijn man: telkens hameren op een andere waarheid dan die van mij. Tot ik uiteindelijk ging accepteren dat dingen, die eigenlijk niet normaal zijn, toch normaal zijn. Bijvoorbeeld dat als je allebei fulltime werkt, dat de een veel meer doet dan de ander. Of dat je op je donder krijgt als je iets heel simpels bent vergeten. Zo waren er continu veel dingen. Het ging helemaal in mijn haarvaten zitten. In die mate noemt men dat dwingende controle. En dat is een vorm van psychisch geweld. ’

Lees het verhaal van Inge

Selina

Vrouw

43 jaar

Een vorm van partnergeweld is dat je partner de hele tijd in de gaten wil houden wat je doet

‘Mijn Whatsapp was gekoppeld aan zijn computer. Alles wat ik deed was inzichtelijk, maar dat van hem niet. Als ik aan zijn telefoon kwam, nou daar stond ongeveer de doodstraf op. Hij had contact met allerlei vrouwen en daar moest ik maar niet teveel van denken. Ik was paranoïde, vond hij. Achteraf hoorde ik dat hij met Jan en alleman vreemdging, zo paranoïde was ik dus niet. Toen we uit elkaar waren ging het stalkerige door. Er verdwenen onderdelen van mijn auto. Op aanwijzing van de politie ben ik naar de garage gegaan om te checken of er trackers onder mijn auto zaten.’

Als je op een gegeven moment zo ver van jezelf bent weggedreven, kunnen gedachten aan uit het leven stappen opkomen:
‘De relatie was zo slecht, ik was zo ver bij mezelf vandaag weggedreven. Op een gegeven moment, was ie de executeer van erfenis van zijn oma. Hij was allerlei verklaringen aan het zoeken en vinden om zelf zoveel mogelijk geld te krijgen – en als ik iets zei kreeg ik een grauw en snauw en ik zat echt apathisch in het hoekje van de bank en zo ben ik helemaal niet. En toen heb ik gedacht; of ik hang mezelf in het trapgat of ik ga hier weg. En dat was echt een serieuze afweging. Mijn kinderen hebben mij daarin gered. Als ik die niet had gehad, had ik wel geweten wat ik had gedaan.’

Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.

Lees het verhaal van Selina

Tom

Man

43 jaar

Ze manipuleerde mij door te zeggen dat het aan mij lag

‘Het mentale stuk was natuurlijk een geval van: afbraak van persoonlijkheid. Omdat zij ook wel een bepaalde schaamte voelde bij haar gedrag. Alleen stelde ze mij daar weer verantwoordelijk voor: zij kon er niks aan doen dat zij de dingen deed naar mij toe. Dat was omdat ik me op een bepaalde manier naar haar toe opstelde.’

‘Het zijn met name de woorden geweest die ze mij toebedeelde waar ik misschien wel de meeste problemen van heb ondervonden. Die bleven langer hangen dan de incidentele klap die ik kreeg. Het was eigenlijk een escalerend geheel, waarbij ik op een gegeven moment dacht dat ik schuld aan de hele situatie had. En dat wat mij overkwam een logisch gevolg was.’

‘Achteraf gezien denk ik dat ze mij manipuleerde door te zeggen: ’Maar het komt door jou. Hoe jij doet, maakt dat ik zo moet doen.’ Dat is natuurlijk heel makkelijk, hè? Voor iemand die dit soort gedrag etaleert en niet geconfronteerd wil worden met zijn of haar eigen keuzes of misschien wel beperkingen. Dan maar gewoon kijken of je het zo kan draaien dat het aan de ander ligt. Dan hoef je uiteindelijk niet aan de slag met je eigen gedrag, want dat is dan iets wat ik moet doen.’

Lees het verhaal van Tom

Inge

Vrouw

40 jaar

Na de scheiding kan je met ex-partnergeweld te maken krijgen, dat nog erger is dan het partnergeweld

‘Ik heb sinds de scheiding te maken met ex-partnergeweld. Mijn ex-man handelt vaak zo dat hij mijn leven nog steeds probeert te beïnvloeden. Na de scheiding werd het eigenlijk maar erger. Dat doet hij op verschillende manieren. Bijvoorbeeld door geen alimentatie te betalen voor de kinderen, terwijl de kinderen fulltime bij mij zijn. Door te blijven procederen, waar de kosten mijn inkomen overschrijden. Door zijn wensen door te zetten rondom de vakantieregeling. Maar hij heeft mij ook op het schoolplein een keer aangevallen en staat soms op de ramen van mijn huis te bonken. Het is gewoon nog niet voorbij en die stress die drukt zwaar.’

Lees het verhaal van Inge

Waar kun je trots op zijn?

Bekijk

Waar kun je trots op zijn?

Marjo

Vrouw

59 jaar

Het helpt als je het gevoel hebt dat je er mag zijn en als je weet waar je blij van wordt

‘Ondertussen helpt het mij dat ik elke dag wakker word met het gevoel dat ik er mag zijn. Wat een ander ook van me denkt. Dat ik niet meer hoef te denken: wat zullen ze wel niet van mijn denken? En ik geniet bewust van hele simpele dingen, kleine dingen: de wandeling buiten, de vogeltjes die fluiten, van de bloemen. Ik zag dat nooit. Ik zat altijd op de automatische piloot. Het helpt mij ook om te beseffen: waar word je blij van? Waar haal je voldoening uit voor jezelf? Waar voel je jezelf prettig bij? Want het wordt simpeler om het wat concreter te maken.’
Als de ander soms uitbarst, kun je daar angstig van worden: ‘De uitbarstingen maakten me angstig. Ik was heel erg bang. En ik hoopte maar dat het snel ophield. Dat het rustig werd. Het maakte me zenuwachtig, heel erg nerveus. Ik liep op mijn tenen. Ik wilde altijd alles perfect, maar perfect bestaat niet. Ik dacht: als het perfect is, dan blijft het rustig. Ik heb geprobeerd om het te bespreken. Maar dat lukte me niet. En als hij weer begon te schreeuwen, klapte ik natuurlijk wel dicht. Ja, en dan zeg ik niets meer. Dat heb ik heel veel gedacht, ik zeg maar niets meer.’

Lees het verhaal van Marjo

Tom

Man

43 jaar

Mijn doorzettingsvermogen heeft me er doorheen gesleept

‘Ik ben trots dat ik eruit ben gestapt, uiteindelijk. En ik ben wel trots op mijn doortastendheid. Ik heb mezelf al die tijd staande gehouden. Ik ben gewoon blijven werken. Ik ben niet echt omgevallen of zo. Niet thuis komen zitten met een depressie of een burn-out. Ik vond altijd weer een uitlaatklep. Of dat nou alcohol of sporten was. Er was altijd wel een uitlaatklep die ervoor zorgde dat ik door ben blijven gaan.’

Lees het verhaal van Tom

Sarah

Vrouw

40 jaar

Ik heb me niet laten kisten

‘Ik ben er wel trots op dat ik me niet heb laten kisten. Ik ben voor mezelf opgekomen, al lukte dat niet zo goed en heeft het weinig uitgehaald. Maar dat heb ik dus wel gedaan en daar ben ik wel blij om. Ik denk dat ik daarmee ook iets in mezelf wakker heb gehouden.’

Lees het verhaal van Sarah

Waarom is het moeilijk om erover te praten?

Bekijk

Waarom is het moeilijk om erover te praten?

Tom

Man

43 jaar

Angst voor de reactie van mijn partner hield me tegen

‘Eén van de redenen waarom ik het niet aan mensen vertelde, was omdat ik bang was dat die mensen zich op een andere manier zouden opstellen naar mijn partner. En dan zou mijn partner doorhebben dat die personen iets wisten. Daar zou ik dan slachtoffer van zijn en weer die klappen krijgen. Ik bouwde een bepaald veiligheidsmechanisme voor mezelf in zodat de mensen om mij heen geen deelgenoot konden worden van mijn situatie.’

Lees het verhaal van Tom

Selina

Vrouw

43 jaar

Schaamte maakt dat je niets over de situatie zegt, terwijl juist een vriend of vriendin je zou kunnen helpen om te zien dat het niet allemaal aan jou ligt

‘Vrienden zagen mij wel minder, ik was minder mezelf. Minder sprankelend, minder onbevangen. Maar iedereen heeft wel mindere periodes in het leven. Dat vullen mensen ook wel weer in, wat dat kan zijn. Iets op werk of zo. Ik had me eerder uit willen spreken, maar ik heb me enorm geschaamd. Schaamte houd je klein. Je schaamt je dood als je zwanger bent en je man wil je niet aanraken, omdat hij zegt dat hij dat vies vindt. Dan zei ik: “Voel dan de baby beweegt!” En zei hij: “Nee, dat vind ik vies.” Je schaamt je als je dingen alleen moet doen, die eigenlijk niet zo horen. Dan zeg je maar niks. Iemand die me had bevraagd. Die had gevraagd; komt dat echt door jou? Die dat zou kunnen neutraliseren of zo. Ik dacht: Ik doe iets verkeerd en ik krijg het niet goed gemaakt.’

Lees het verhaal van Selina

Tom

Man

43 jaar

Ik wilde niet horen: dan ga je toch gewoon weg?

‘De rol van de naasten in je omgeving is totaal afhankelijk van de signalen die zij opvangen. Dus als je niet met ze praat, weten ze ook niet wat er gebeurt. En kunnen zij daar ook geen rol van betekenis in spelen. Daar heb ik over nagedacht: wat betekent het eigenlijk als jij je omgeving deelgenoot maakt van het geweld dat jou overkomt? Je gaat dan invullen hoe ze kunnen reageren en ook wat de situatie daarna is.’

‘Ik dacht dat mensen mij zouden vragen waarom ik niet gewoon wegging. Maar zo makkelijk is dat niet, anders had ik dat allang gedaan.’

Lees het verhaal van Tom

Wat doet partnergeweld met de kinderen?

Bekijk

Wat doet partnergeweld met de kinderen?

Tjarda

Vrouw

50 jaar

Een situatie van partnergeweld kan invloed hebben op de relatie die je met je kinderen ontwikkelt

‘Ik zie bij mijn nu volwassen jongens, die zijn niet gestart met een stevige basis, omdat ze opgegroeid zijn in een destructieve relatie. En dat merk je dus ook nu zij volwassen zijn. Een van mijn zoons zie ik echt heel summier. Die is bij vader ingetrokken vanwege ruzie thuis. Die heb ik daarna nauwelijks meer gezien. Die heeft niet leren voelen. Ik wilde juist wel dingen bespreekbaar maken en voelen. Zodoende heb ik hem overvraagd. En daardoor is hij weggegaan, omdat hij bij zijn vader geen verantwoording hoefde af te leggen over gevoelens. En de ander heeft een paar jaar geleden bij zijn vader aangegeven dat hij het gewoon niet meer trekt. Omdat er nooit ruimte is voor hem. Die zit dus continu bij mij.

Lees het verhaal van Tjarda

Selina

Vrouw

43 jaar

Als de relatie over is, framen hulpverleners agressie tussen ex-partners snel als een vechtscheiding, waarin zij niets kunnen betekenen. Dat is heel schadelijk voor de kinderen

‘Hij reed in mijn nieuwe buurt in de rondte. Ik had een moestuintje; het hele stuk grond had hij aan gort gereden. Maar het was allemaal net niet erg genoeg, voor de hulpdiensten. Het wordt geframed als strijd. Het wordt gezien als vechtscheiding. Als je het framed als vechtscheiding zeg je; alle twee de ouders vechten even hard. Maar dat is dus niet zo. En het is heel schadelijk voor kinderen. Je kinderen leren in die tussentijd ook te overleven. Die gaan ook sociaal gewenst gedrag tonen.’

Lees het verhaal van Selina

Tjarda

Vrouw

50 jaar

Een situatie van partnergeweld kan invloed hebben op de ontwikkeling van je kinderen

‘Mijn zoon van 20 loopt nog tegen dingen aan, waardoor hij gedrag vertoont van kinderen die 6, 7, 8 jaar zijn. En dat komt omdat hij zich heel slecht over zichzelf voelt. En dat komt door de situatie; daar kan hij helemaal niks aan doen. Dat maakt dat hij een volwassene is op veel gebieden, en ook echt verder ontwikkeld dan leeftijdsgenoten. Maar op andere gebieden – zoals hechting en liefde geven en liefde kunnen ontvangen, zich leeftijdsadequaat kunnen uiten – dat kan hij niet, dan is hij gewoon een 6, 7, 8 jarige.’

Lees het verhaal van Tjarda

Inge

Vrouw

40 jaar

Partnergeweld kan je kinderen beschadigen

‘Mijn kinderen zijn mega beschadigd. Ze hebben de ruzies zeker meegekregen, ook al waren ze natuurlijk jong. Ze hebben het wel gevoeld. Ze hebben ook lange tijd blootgestaan aan boosheid, al was die op mij gericht. Ze waren continu getuige. Na de scheiding, als ze bij hun vader waren, dan zei hij allemaal dingen over mij. Dat ging gepaard met veel verbaal geweld. Het heeft mijn kinderen extreem angstig gemaakt voor boosheid. Ook onzeker. Zo is er één die wil elke ochtend geholpen worden bij het uitkiezen van kleren. Dat komt omdat ze bij haar vader te horen heeft gekregen dat ze stomme kleren aan heeft, dat het niet staat. Zo van: dat zijn zeker de kleren die je moeder voor je heeft uitgezocht? Die durft nog steeds niet haar eigen kleren uit te kiezen. En als ik een keer boos word, dan kan ik daarna mijn kinderen opvegen. Dan zijn ze zo bang: een zit er dan op een kamer en verstopt zich onder het bureau en de ander zit in de kast. Dus ik moet heel goed nadenken met wat ik zeg en doe. ’

Lees het verhaal van Inge

Wat doet partnergeweld met je?

Bekijk

Wat doet partnergeweld met je?

Tom

Man

43 jaar

Op eieren lopen om escalaties te voorkomen

‘De moeilijkste situaties voor mij waren de situaties waarin ik merkte dat het fout zou gaan. Ik ging op eieren lopen om de escalatie te voorkomen. Dat waren voor mij de meest energievretende situaties. Ik werd dan zo geconfronteerd met eigen beperkingen. Discussies voeren met mensen die dit gedrag etaleren, is niet te doen. Ze maaien namelijk het gras voor je voeten weg. Als we een discussie hadden en ik een punt wilde maken, verwierp zij voor ik kon beginnen mijn argumenten alvast. Daar stond ik dan, ik wist niet wat ik moest zeggen, helemaal niks. En die momenten duurden een eeuwigheid, want ik was zo enorm teleurgesteld in mijzelf. Tegelijkertijd geef je iemand een vrijbrief om dan maar met je te doen en te laten wat ze willen.’

Lees het verhaal van Tom

Selina

Vrouw

43 jaar

Ex-partnergeweld gaat ook ten koste van vriendschappen, mensen hebben op een gegeven moment geen zin meer in het gedoe

‘Wat het lastige is aan deze situatie? Het is zo lang slepend, er is zoveel gebeurd, zoveel gedoe geweest. Het is net als met rouwen, je mag een week rouwen en dan moet je door. Dat merk ik ook in mijn omgeving, dat mensen denken: Dat gezeik altijd. Dat kan, dat snap ik. Maar ik heb er wel mee te dealen. Dus het gaat uiteindelijk ten koste van je sociale netwerk. Bijna niemand begrijpt hoe zwaar het is. Dan kun je ook denken, hoe goeie vrienden zijn het dan? Maar het gaat wel ten koste van relaties.’

Lees het verhaal van Selina

Selina

Vrouw

43 jaar

Je kunt van jezelf verwijderd raken, om ruzie te proberen te voorkomen

‘De spontaniteit ging overal vanaf. Dat raakte ik kwijt. Ik werd meer voorzichtig, om ruzie te voorkomen. Het maakte niet uit, hij ontplofte toch om iets kleins. En dan nog twijfel je aan jezelf, ik had toch zo mijn best gedaan? Je wordt bij jezelf weggedreven. Dat heb ik wel gevoeld, maar niet in de gaten gehad. Als ik achteraf kijk, is het een proces geweest. Waarin ik van mezelf verwijderd raakte.’

Lees het verhaal van Selina

Sarah

Vrouw

40 jaar

Door zoektocht naar liefde verwijderd raken van mensen om je heen

‘Ik was heel erg op zoek naar liefde. Ik hoopte dat bij hem te vinden. Maar ik raakte daardoor ook verwijderd van mensen om me heen – mijn vriendinnen. Het was moeilijker om een eigen leven te leiden, want de keuzes die ik maakte waren niet oké voor hem. Dus eigenlijk durfde ik niet meer mijn eigen leven te leiden. Ik miste dus liefde en ook mensen om me heen. Dat was lastig, want vriendinnen zeiden: ‘Sarah, dit klopt niet, deze relatie is niet gezond.’ Ook hulpverleners zeiden tegen mij als ik weer bont en blauw in een kliniek belandde: ‘Hij gaat je vermoorden, je moet echt uit gaan kijken.’ Daar schrok ik wel van. Al wist ik dat dat risico er echt in zat. Ik denk dat ik uiteindelijk mezelf het meeste miste. Ik had geen contact met mezelf. En daardoor konden andere mensen mij ook niet bereiken.’

Lees het verhaal van Sarah

Wat kan er gebeuren als je bent weggegaan?

Bekijk

Wat kan er gebeuren als je bent weggegaan?

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Nu zet ik mijn ervaring in om kinderen grenzen te leren kennen

‘Mijn moeder zei altijd: het is wat het is. En ik ben blij waar wij nu zijn. En dankbaar waar we nu zijn. En hoe kijk ik daarop terug? Dat het zo van belang is om vanaf een jonge leeftijd toch wel te weten dat je grenzen hebt. Dat doe ik nu in mijn werk ook, hè? Ik geef voorlichting aan meiden van groep 6 en 7. Ik leer hun over grenzen: wat zijn grenzen, heb je überhaupt grenzen? Mag je nee zeggen? Het is belangrijk dat je zegt wat je wel en niet fijn vindt.’

Lees het verhaal van Vanessa

Inge

Vrouw

40 jaar

Het is mogelijk om goed contact op te bouwen met de ouders van je ex-partner

‘Ik heb nu wel contact met mijn schoonouders. Goed contact, al was dat eerder niet zo. Daar heb ik steun aan. Mijn schoonmoeder heeft zich voor haar zoon verontschuldigd. Door de gesprekken kon ik hen vergeven. En ik wil ook graag dat de kinderen hun opa en oma zien. Andersom vind ik dat ze als opa en oma van haar kinderen recht hebben om hun kleinkinderen te zien. En daar heb ik me voor de volle 100% voor ingezet en zij ook. Nu belt mijn schoonmoeder mij op en vraagt of ik spullen kan gebruiken voor de kinderen; of ze iets leuks met de kinderen zal doen en of ze mogen komen.’

Lees het verhaal van Inge

Sarah

Vrouw

40 jaar

Het triggeren blijft bestaan

‘Het raakt me nog. Ik raak ook nog wel getriggerd door situaties. Dan komen al die gevoelens en beelden weer terug. Het is een hele traumatische tijd geweest. Het voelt als een soort verstarring. Terug gezogen geworden in de situatie. Dan verstar of bevries ik. Dan zit ik weer helemaal vast in de relatie, in de situatie waar ik niks aan kan doen. Ik moet dan echt even bewust raken van het huidige moment, daar helpt de adem ook bij. Gelukkig kan ik meestal daarna gewoon weer door met de dag ook al is het wel iets wat ik dan weer een tijdje meedraagt, dat gevoel.
Ik raak er niet meer zo van overspoeld dat ik er helemaal stuk van raak. Maar ik word er af en toe door gegrepen. Dat kan in de supermarkt zijn. Dan moet ik mijzelf even afleiden. Het zijn echt momenten waarin de tijd even door elkaar lijkt te lopen.’

Lees het verhaal van Sarah

Wat kan jou helpen in de periode nadat je de relatie hebt verbroken?

Bekijk

Wat kan jou helpen in de periode nadat je de relatie hebt verbroken?

Manon

Vrouw

52 jaar

Ik heb al reizend geleerd en geheeld

‘Na anderhalf jaar traumatherapie te hebben gevolgd ben ik inderdaad gaan reizen, zo’n zes jaar lang, tot COVID kwam. Gedurende mijn reizen heb ik de wereld als spiegel gebruikt. Ik ben naar landen geweest waar sporen waren van intergenerationeel of cultureel trauma ten gevolge van geweld en onderdrukking. Zo leerde ik me daartoe opnieuw verhouden. Ook bleek ik op mezelf en mijn eigen oordeel te kunnen vertrouwen en leerde ik mezelf op een andere manier kennen. Namelijk in de contacten onderweg reageerden mensen heel anders op mij dan hoe mijn vrienden, familie en kennissenkring op mij reageerden. Daardoor kon ik mezelf met andere ogen gaan zien. Dat heeft me enorm geholpen.’

Lees het verhaal van Manon

Tjarda

Vrouw

50 jaar

Iedereen moet zelf uitvinden welke therapie of inzichten helpen om met de ervaring van partnergeweld om te gaan

‘Er zijn veel manieren om met je ervaring van partnergeweld om te gaan. Er zijn behulpzame boeken, spellen en ook verschillende vormen van therapie. Iedereen moet daar zijn eigen weg in zoeken; zo van wat past bij mij? Voor mij waren behulpzaam: Bessel van de Kolk (heeft veel geschreven over vroeg kinderlijk trauma) en Gabor Mate. Die hebben ook diverse publicaties die te lezen zijn. Ik word daar alleen maar enthousiast van.’

Lees het verhaal van Tjarda

Selina

Vrouw

43 jaar

Je leert van wat je hebt meegemaakt

‘Ik was wie ik was en ik was een perfecte prooi. Alles wat ik had kunnen doen, daar ben ik mee aan de slag gegaan, maar dat wist ik toen niet. Dat is achteraf. Ik was een echte pleaser. Dat is wel anders geworden. Nu kijk ik eerst naar: wat heb ik zelf nodig? Waar word ik blij van? Ik heb mezelf aangeleerd: ik moet mijn leven lang met mezelf blijven.’

Lees het verhaal van Selina

Angelique

Vrouw

47 jaar

Traumaverwerking vraagt om een vorm van maatwerk

‘Traumaverwerking is natuurlijk heel breed en dat kan op verschillende manieren. Volgens mij is het echt maatwerk. Een combinatie van verschillende methodes, verschillende methodieken en natuurlijk het contact met de therapeut. Dat is van essentieel belang voor therapie en ondersteuning. Ik heb veel zelf uit moeten zoeken ik gun anderen dat ze contact krijgen met hulpverleners die daadwerkelijk weten waar ze het over hebben.’

Lees het verhaal van Angelique

Wat kun je doen als je te maken hebt met partnergeweld?

Bekijk

Wat kun je doen als je te maken hebt met partnergeweld?

Tom

Man

43 jaar

Mijn eigen plek was een redmiddel

‘Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mijn eigen appartement. Zij wilde graag samenwonen en ik merkte dat ik niet naar haar woonplaats wilde. Dus ik heb altijd gezegd: ‘Als de situatie het toelaat en wij kunnen gaan samenwonen in Utrecht, dan wil ik dit appartement verlaten. Dat gebeurde niet en daarmee heb ik altijd dit plekje aangehouden voor mezelf. Dat was echt een plek waar ik een stukje veiligheid voelde. Dat is denk ik ook mijn redmiddel geweest.’

Lees het verhaal van Tom

Marjo

Vrouw

59 jaar

Praat met een lotgenoot, daar kun je hoop uit halen

‘Wat ook helpt: luister naar iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Dat heb ik destijds heel erg gemist. Dat ik kon horen hoe het is om in de vrouwopvang terecht te komen. Horen hoe iemand anders het leven weer op de rit kreeg. Dat heb ik gemist. Dan kan je denken: ik ben niet de enige en er is wel een weg, er bestaat een leven zonder geweld.’

Lees het verhaal van Marjo

Selina

Vrouw

43 jaar

Als je last hebt van ex-partnergeweld, is het verstandig je werkgever hier iets over te vertellen

‘Op mijn werk sta ik wel lekker voor paal. Zij krijgen een brief van de deurwaarder met het verzoek om gegevens in te vullen. Ik werk hier sinds februari, maar ik had in het begin al gezegd: “Als er gekke dingen gebeuren, dan klopt dat wel. Want er gebeuren bij mij gekke dingen.” Ik had mijn leidinggevende in het kort uitgelegd waar ik mee te maken heb. Ik ben de schaamte wel voorbij, maar het blijft heel lastig om een goede balans te vinden. Als je het open gooit worden mensen er zat van of dan sta je bekend om ‘al je privé toestanden’. Je hoeft dus niet alles te vertellen, maar vertel wel iets. Dan heb je het al een beetje aangestipt. Vroeger had ik niets gezegd.’

Lees het verhaal van Selina

Wat kunnen anderen voor je betekenen tijdens of na het geweld?

Bekijk

Wat kunnen anderen voor je betekenen tijdens of na het geweld?

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Mijn familie steunde me en oordeelde niet

‘Mijn partner kwam de laatste tijd niet meer zo vaak bij ons thuis. Mijn moeder gaf heel veel liefde, ook aan mijn kinderen. En ook cadeaus en dat soort dingen. Daar kon hij helemaal niet tegen. Waarschijnlijk omdat hij dat nooit gekend heeft. Dat was voor hem te veel allemaal. Mijn familie gaf warmte en ze vingen me op. Soms bracht ik gewoon de kinderen daar als het bij ons te hoog opliep. Dan waren ze daar veilig. En voor mij waren ze er ook. Niet zozeer oordelend, maar wel zeggen: dit kan niet. Dat hebben ze zo vaak tegen mij gezegd. Maar het moest bij mij nog zakken.’

Lees het verhaal van Vanessa

Inge

Vrouw

40 jaar

Je familie kan je bijstaan in het omgaan met ex-partnergeweld

‘Sinds de scheiding neem ik mijn familie wel mee in de heftigheid die af en toe nog piekt. En iedereen zegt, ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe. Nou doen ze dat af en toe ook wel door bijvoorbeeld even de kinderen van mij over te nemen. Mijn zus zegt dan: laat ze een weekendje bij mij zijn. Mijn moeder doet dat ook nog een keertje, dus op die manier ontlasten ze mij wel. Ook springen ze financieel wel eens bij. En ze bieden altijd een luisterend oor.’

Lees het verhaal van Inge

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Wijs hulp van buurtgenoten niet af

‘Ik kreeg steeds buren aan de deur. Die gaven wel aan: als er iets is, kom naar ons. Ze merkten wel dat er iets gaande was. Mijn tip is: schaam je niet. Probeer er toch over te praten. Soms kwam de ene buurman, dan kwam een andere buurvrouw. Er heeft wel zeven keer iemand voor de deur gestaan. En ik heb niet opengedaan. Schroom niet, wacht niet zo lang. Ook al denk je dat er geen einde aan komt, of je weet het niet meer. Dan moet je het gewoon proberen. Je zal opgevangen worden. Je moet echt proberen de stap te nemen en voor jezelf te kiezen. Vind steun bij familie, een stichting of de wijkagent.’

Lees het verhaal van Vanessa

Wat maakt je kwetsbaar voor partnergeweld?

Bekijk

Wat maakt je kwetsbaar voor partnergeweld?

Marjo

Vrouw

59 jaar

Je eigen gevoel niet serieus nemen, kan het begin zijn van ongelijkwaardigheid in een relatie

‘In het jaar dat mijn vader overleed, wilde mijn vriend tijdens zijn verlof van zes weken trouwen. Hij zei: “Dan hebben we de tijd.” Maar mijn vader was overleden en ik durfde hem niet te vragen of we konden wachten. Ik was bang om hem te verliezen, om hem kwijt te raken. En ik heb altijd van thuis te horen gekregen: Je moet zorgzaam zijn; eerst zorgen voor de ander. Daar begon het eigenlijk al. We gingen toch trouwen, ondanks dat ik er eigenlijk niet klaar voor was. Ik zat in een rouwperiode. Maar ik stapte dus als het ware over mijn gevoelens heen. Ik had denk ik verlatingsangst en daarom keek ik tegen mijn partner op. Dan ben je niet gelijkwaardig aan de ander.’

Lees het verhaal van Marjo

Tom

Man

43 jaar

Ik kende mijn grenzen nog niet en kon ze ook niet aangeven

‘In de regel is dit gewoon een kwestie van je grenzen aangeven en vooral ook leren waar je grens ligt. Ik was destijds vooral heel erg bezig om een draai te vinden in het volwassen leven. Ik was blij dat ik de liefde had gevonden. Ik was blij dat ik gewoon een baan had. Ik vond het ook belangrijk wat mensen van mij vonden en wilde mensen niet kwetsen. Dat is een hele gevaarlijke cocktail als je bij iemand bent die in staat is om geweld te plegen.’

‘Achteraf gezien heeft ze wel ooit tegen mij gezegd dat ze dit gedrag ook bij haar ex vertoonde. Die heeft haar toen een paar flinke tikken gegeven, waarna ze het bij hem niet meer deed. Als ik er op terugkijk, heeft dat gedrag er eigenlijk altijd wel aan zitten te komen. Ik was zelf te onzeker om mijn grenzen te stellen. Zij is daar gewoon overheen gewalst, zonder dat haar een halt werd toegeroepen.’

Lees het verhaal van Tom

Sarah

Vrouw

40 jaar

Behoefte aan gezien worden

‘Ik was 21 en ontzettend kwetsbaar. Ik kwam uit de verslavingskliniek. Daar heb ik deze man ontmoet. En ik had ontzettend behoefte aan gezien worden – weet ik nu. Ik wilde ontzettend graag lief gevonden worden. Hij was iemand die mij zag staan. Ik was dus heel erg gecharmeerd van hem. Hij was wel 25 jaar ouder dan ik en hij had geen dak boven het hoofd. Dus hij trok al heel snel bij mij in op mijn studentenkamertje.’

Lees het verhaal van Sarah

Wat triggert geweld?

Bekijk

Wat triggert geweld?

Sarah

Vrouw

40 jaar

Het geweld was er snel

Ik denk, zo een dynamiek die dan ontstaat, ontstaat van twee kanten. Los van schuld. En eigenlijk al best wel snel, na twee of drie weken van de start van onze relatie, gaf hij me al een klap in mijn gezicht omdat hij boos was. Ik weet niet precies meer wat de situatie was. Maar ik weet wel dat ik dacht: wow, wat de **** wat gebeurt hier? En dat ik dacht, jeetje, dit kan echt niet. Dat ik dat echt zo voelde.

Lees het verhaal van Sarah

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Eerst was hij charmant, maar hij werd steeds denigrerender

‘Hij was heel charming in het begin. Heel lief, hij kocht bloemen voor me. Het sluipt erin… Het begint met kleine steekjes. Door denigrerend te praten over mijn internationale achtergrond. Hij had daar harde woorden over. Je bent er trots op om jezelf te zijn – en daar wordt steeds een stukje van afgehaald. Dat sloop er zo in. Dus op een gegeven moment voelde het alsof ik er eigenlijk niet mocht zijn.’

Lees het verhaal van Vanessa

Froukje

Vrouw

43 jaar

De relatie begon romantisch

‘De relatie begon, zoals heel veel van dit soort relaties, heel romantisch. Het kon allemaal niet stuk. Op gegeven moment kwam er toch veel fysiek en psychisch geweld om de hoek kijken. Ook naar de kinderen toe. Mijn man is veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar.’

Lees het verhaal van Froukje

Wat zijn kantelpunten?

Bekijk

Wat zijn kantelpunten?

Romy

Vrouw

41 jaar

Weggaan bij je partner is niet gemakkelijk

‘Ik ben blij dat ik weg ben gegaan. Maar het is natuurlijk niet makkelijk gegaan. Ik had de mazzel dat ik nog wel te maken had met psychische disbalans. Daardoor kon ik eventjes in de time-out terecht, via een vrijwillige opname. Daar kwam ik erachter dat ik echt helemaal opgebrand was. En dat ik niet meer terug wou. Daarna kwam de twijfel en medelijden. En onzekerheid: misschien moet ik toch terug. En: is het wel zoals ik het zie?’

Lees het verhaal van Romy

Sarah

Vrouw

40 jaar

Toch de knoop doorgehakt: vluchten en de politie bellen

‘We waren bij één van zijn kinderen geweest en zijn schoondochter vroeg of ik een aardbeienbakje met prulletjes in de afvalbak wilden gooien. Ik zei: geen probleem, wij gaan toch naar buiten. Onderweg gooide ik het weg. Toen werd hij heel boos op mij. Hoe kon ik mijzelf zo verlagen? Wij zijn toch geen vuilnismannen? Ik snapte die reactie echt niet, maar hij bleef boos ook op zijn schoondochter. Dat het niet juist was van haar om dat aan ons te vragen. Hij heeft me toen van de scooter afgeduwd. En ik ben naar huis gelopen. Daar was hij nog steeds ziedend en ik denk dat ik ook heel erg boos was. Er volgde een heel gevecht en hij heeft me weer gewurgd. Toen dacht ik: nu moet ik weg. Ik heb mijn telefoon gepakt en ik ben naar buiten gevlucht. De vriendin die ik belde zei: je moet de politie bellen. Dat heb ik gedaan. En ik heb voor het eerst aangifte gedaan. De politie kwam, terwijl ik buiten moest wachten. Ik heb me achter een kliko verstopt – absurd. En zo zag ik hem afgevoerd worden. Ik voelde me heel schuldig. Dat wenste ik hem niet toe. Ik deed aangifte en kreeg een advocaat. Onder toezegging van een kort geding moest hij het huis uit.’

Lees het verhaal van Sarah

Selina

Vrouw

43 jaar

Door onverwachte gebeurtenissen, kun je toch opeens het besluit nemen de relatie te beëindigen

‘Ik dacht al langer: Dit gaat niet goed. Ik raak mezelf kwijt, het plezier in het leven kwijt. Ik was mezelf niet meer. Maar er waren twee momenten, kort na elkaar, die ervoor zorgden dat ik bij hem wegging. Het eerste moment was dat mijn ex naar mijn ouders was gegaan en had gezegd: “Het gaat niet goed met Selina. Ze heeft een postnatale depressie en moet naar een psychiater.” Toen belde mijn moeder me, en zei wat hij verteld had. Toen zei ik: “Nou hij moet er zelf eens heen gaan. Ik word doodziek van die vent. Als de kinderen achttien zijn ga ik bij hem weg.” Maar goed, ze waren vijf en een dus dat duurde nog wel even. Anderhalve week later, na een dag vol ruzie en gedoe, was ik bij een vriendin en zei ik: “Ik moet even tegen je aanklagen. Het gaat niet goed, ik ben niet blij.” Die vriendin wees me op een artikel over narcisme, toen vielen alle dingen op zijn plek. Volgende dag zaten we aan tafel en toen zei ik: “Ik trek het niet meer. Ik ga bij je weg.” En sindsdien heeft hij nooit meer met me gesproken en dat was in 2014.’

Lees het verhaal van Selina

Wat zijn redenen om in de relatie te blijven?

Bekijk

Wat zijn redenen om in de relatie te blijven?

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Ik wilde steeds proberen de relatie goed te krijgen

‘Ik wilde het steeds nog proberen. Zo’n klassiek verhaal: je wilt proberen, proberen, proberen. Je hebt twee kinderen met die man, dus je wilt het blijven proberen. Ik had het natuurlijk nooit zo ver moeten laten komen, maar je probeert en probeert. Je denkt dat je iemand kan helpen kijken naar diens eigen geschiedenis, maar die andere persoon moet er zelf inzicht in krijgen. Dat kan je niet voor hem doen.’

Lees het verhaal van Vanessa

Sarah

Vrouw

40 jaar

De eerste keer over de grens laten gaan

‘Ik was echt heel verontwaardigd, boos en verdrietig. Hij heeft daarna zijn excuses aangeboden en gezegd: ‘Ik vind het zo erg wat hier is gebeurd, ik vind het verschrikkelijk. Je moet me geloven. En ik heb in ieder geval niet met mijn vuist geslagen.’ Daar raakte ik een soort van verward van op dat moment. Ik dacht: ‘Met de vlakke hand slaan is dan blijkbaar minder erg of zo. Ik snapte het niet zo goed en vond dat ik niet zo moeilijk moest doen over één keer. Misschien was ik zelf ook niet zo handig geweest.’ En zo begint het. Ik heb dat toen geslikt, ook al voelde ik toen heel duidelijk een soort van grens. Maar daar heb ik niet naar geluisterd. Toen heb ik uiteindelijk zijn excuses aanvaard. En gezegd: ‘Laten we kijken hoe we dan nou hoe we dan kunnen zorgen dat dit niet meer gebeurt.’’

Lees het verhaal van Sarah

Selina

Vrouw

43 jaar

Het is niet makkelijk om een droom op te geven, ook al weet je dat iets in je relatie niet klopt

‘Toen ik zwanger raakte besefte ik dat ik te maken had met partnergeweld. We kregen een relatie toen ik 26 werd. We hadden het gezellig en leuk en hij was lief voor kinderen. Ik wilde heel graag kinderen. Hij niet zo. En elke keer als ik erover begon, kregen we ruzie. Op een gegeven moment zei ik, ik wil wel graag, als jij het niet wilt, dan is het goed dat we het uitspreken. Na hoop gedoe, hadden we besloten dat ik met de pil zou stoppen. Na drie maanden was ik zwanger. Met tranen in mijn ogen van blijdschap vertelde ik het hem, nou hij was nog nooit zo boos op me geweest. Hij heeft drie dagen niet tegen me gesproken, hij ging weg naar een vriend van hem. Ik compleet eenzaam en in de war en van slag. En toen kreeg ik een miskraam, na zes weken. Ik heb nog gedacht toen, dat ik weg kon gaan. En toch heb ik dat niet gedaan. Je hebt een huis, je wilt een toekomst opbouwen, ik hield eigenlijk mijn eigen sprookje levendig. Ik wilde heel graag dat het zou slagen en wilde nog harder mijn best doen om dat voor elkaar te krijgen. Ik moest beter mijn best doen.’

Lees het verhaal van Selina

Sarah

Vrouw

40 jaar

Het is moeilijk om te zeggen: ik ga weg

‘Ik miste wel iemand die me hielp, maar als de hulp kwam, dan kon ik het niet zelf voortzetten. Dan verdampte de wens eigenlijk. Of de behoefte naar hem of wat ik gewend was en wat ik aan liefde van hem kreeg werd weer te groot. Ik was gewoon niet standvastig genoeg daarin, zonder hem was ik niks. En hij was mijn grote liefde op dat moment. Het was dus moeilijk om dan te zeggen: Ik ga weg. Want dan stortte mijn wereld in. Toen het uiteindelijk over was, merkte ik dat ik alle richting was verloren. Ik was zo klein geworden dat ik zonder hem niks meer was.’

Lees het verhaal van Sarah

Welke steun hielp niet?

Bekijk

Welke steun hielp niet?

Inge

Vrouw

40 jaar

Niet alle hulpverleners herkennen dwingende controle

‘Een van de moeilijkste dingen is om überhaupt dwingende controle te kunnen herkennen.
De ene professional begrijpt wat dat inhoudt: mijn advocaat zaagt me een avond lang door met allerlei vragen. Die weet precies waar ik mee te maken heb gehad.
De andere niet: de medewerkers van jeugdzorg snappen niet dat de kinderen kunnen worden ingezet om de andere ouder te blijven mishandelen. Daarmee loop ik tegen een muur aan van ontbrekende kennis wanneer ik hulpverlening zoek. Het credo bij jeugdbescherming is: waar twee kijven hebben, hebben twee schuld. En een kind heeft altijd recht op beide ouders, vinden zij.’
Ik mis kennis in het systeem.’

Lees het verhaal van Inge

Selina

Vrouw

43 jaar

Hulpverleners helpen je niet altijd verder, soms maken ze de situatie zelfs erger

‘Ik dacht ik heb problemen, de kinderen hebben problemen. Dan ga je Veilig Thuis bellen, dat is wat iedereen aangeeft. Dat advies volg je op. En daarna begon bij mij het gedonder. In plaats van dat het opgelost wordt, heb je een vijand erbij. Ik ben ook bij de politie geweest. Mijn ex-partner is brandweerman en hij heeft het over dat de ‘brandhaard’, dat was ik, bestreden moet worden. Nou, je weet wat brandweermannen doen met brandhaarden, die doven ze. Ik heb de politie gezegd, als ik morgen gestrekt in de poort lig, dan weet je waar je moet zoeken. Toen zeiden ze: “Heeft hij gezegd dat hij morgen naar u toekomt?” “Nee dat zeg ik niet,” zei ik. “Maar weet wel dat ik me zorgen maak hierover.” Het is een reële angst dat hij me wil vermoorden.’

Lees het verhaal van Selina

Vanessa

Vrouw

43 jaar

Vertrouwen verliezen in instanties

‘Soms kwam ik bij de balie van het politiebureau en zat daar een vrouwelijke politieagent. Ik vroeg om hulp. Maar ik was wanhopig en zij vond de toon waarop ik sprak niet fijn. Ze zei: als jij nog zo een keer praat, dan maak ik een proces-verbaal tegen jou op. Toen verloor ik echt alle vertrouwen in instanties. Gelukkig kwam een andere aanwezige politieman even rustig met me praten. Toen kon ik de situatie beter uitleggen. Je wordt als mens verkeerd geïnterpreteerd door de emotie die door het gesprek heen komt. En dat is echt iets waar personeel niet alleen bij mij, maar bij andere mensen in een soortgelijke situatie, doorheen zouden kunnen prikken. Want ik hoor van andere vrouwen, dat het bij hen ook gebeurt, helaas. Ook bij hen merk ik dat ze vertrouwen verliezen, dat eigenlijk herbouwd moet worden. En als zij dat niet zelf kunnen doorleven, misschien door een empathietraining of met samen met een ervaringsdeskundige. Die kan even een hand leggen op de schouder van de persoon. En zeggen: hé, het is oké. En dan het gesprek vervolgen. Want het uiteindelijke doel is voor iedereen om rust te creëren en een goed gesprek te voeren.’

Lees het verhaal van Vanessa

Sarah

Vrouw

40 jaar

Niet passende hulp

‘Ik heb ook wel eens een hulpverlener gesproken van Veilig Thuis in die tijd. Er was net weer iets heel heftigs gebeurd. Hij heeft mij een aantal keer gewurgd, hij probeerde me dood te maken. Ik was er in shock van. En dan was daar een meisje, net van school af. Die had een theorie geleerd, over de cirkel van geweld, en die moest ze met mij doornemen. Dat stond in het traject. Ik voelde echt een soort van wereldvreemdheid daarin. Ik kon er niks mee. Dat was wel een teleurstelling. Dat er blijkbaar gewoon geen andere weg was. Dat niemand het snapt en dat ik het hier mee moet doen.’

Lees het verhaal van Sarah